FRANCUSKA

Na krótko przed tym, jak proboszczzasiada w konfesjonale, róże ustawiająsię w równy szereg, by wyznać te samepobożne grzechy i by zataić te grzechy,o których wiele mogliby powiedziećmężowie róż.Nikt już oprócz niej nie pamiętał początków. Ale to, że rządzi tu onai proboszcz - wiedzieli wszyscy zainteresowani; czyli ci, którzy częściej niżraz w tygodniu zaglądali do katedry. Ksiądz ograniczał swe rządy do godzinMszy, jej niekwestionowany autorytet królował w pozostałym czasie. Takipodział dokonał się dawno, tamtego pamiętnego tylko dla niej, a dla innychbrzemiennego w skutki dnia, kiedy ksiądz proboszcz jasno i wyraźnie, ale niena tyle głośno, żeby słyszał to ktoś oprócz niej (jest mu za to wdzięczna dodziś), strofował ją za jej zachowanie przed ołtarzem w czasie bezpośredniopoprzedzającym Eucharystię. On pogroził jej palcem, ona odczytała to jakonamaszczenie na królową pozamszalnego królestwa.Biedak nie wie, a po prawdzie nie interesuje go nawet to, co dzieje sięw katedrze poza liturgicznymi godzinami. A ona właśnie wtedy królujew całym kościele, i zjawić się może w każdej chwili przy bocznym ołtarzu,kiedy najmniej się jej spodziewają; jak duch jakiś. A przecież najczęściejzasiaduje jednak w kaplicy z Najświętszym Sakramentem. Siada w ostatniejławce – nie, nie ma innego ku temu powodu jak tylko ten, że stąd, samaniezauważona, może obserwować tych, którzy tutaj przychodzą. A pamięćco do ich obecności i zachowania w czasie modlitwy ma prawie że absolutną;w każdym razie wystarczającą, żeby sprawiedliwie jak Bóg, o którymkilkadziesiąt lat temu (dokładnie nie wiadomo, kiedy to było) uczyła się nalekcji religii, karać i nagradzać za ich zachowanie.