Digitale versie - Afbeeldinge ende Levens beschryvinge van de ...

Eeuwige grafrust, zoals onze voorouders zich
dat voorstelden, is slechts aan weinigen
vergund. Veel graven, erbij behorende zerken
en andere zaken zijn in de loop der tijd verloren
gegaan.
Niet alleen doordat nabestaanden geen interesse
meer toonden voor de graven maar ook
omdat de eigenaren van kerken en kloosters
die niet verloren gegaan zijn tijdens de Reformatie,
zich weinig of niets aantrokken van
oude overeenkomsten die het onderhoud van
de graven door de betreffende katholieke kerk
of klooster tegen aanzienlijke giften regelden.
De z.g. fundaties werden voor eigen doeleinden
aangewend en oude rechten op kapellen
etc. werden aan andere families doorverkocht.
Zerken en monumenten werden geruimd en
deels hergebruikt. Grafschriften gingen daarbij
voor het grootste deel verloren. Uitzonderingen
zijn te vinden bij oude graven die in handen
waren van families die overgingen tot het
Hervormde geloof.
Altaren, memorietafels etc. verdwenen
vanwege de verwijzing naar het Roomse
verleden .
Veel grafzerken werden verwijderd omdat deze
in de weg lagen of omdat niemand er geld
voor overhad.
Ook heden ten dage genieten onze verre
voorouders geen eeuwige grafrust.
Bij archeologische opgravingen worden graven
geruimd. In het gunstigste geval worden de
stoffelijke resten onderzocht en beschreven,
waarna deze elders worden herbegraven.
Minder piëteitsvol is het wanneer de stoffelijke
resten in een museum of depot belanden of b.v.
een schedel op de boekenkast van een van de
onderzoekers prijkt.
Grafzerken
Wapenborden etc.
Een saillant voorbeeld hiervan is de
heropgraving van de Graven van het Hollandse
Huis te Rijnsburg.
In 1949/50 werden te Rijnsburg tijdens een
archeologische opgraving de stoffelijke resten
van enige Graven en Gravinnen aangetroffen.
Deze werden uitvoerig wetenschappelijk
onderzocht. In 1979 verschenen de resultaten
ervan in boekvorm: Dr. B.K.S. Dijkstra
“Graven en Gravinnen van het Hollandse Huis”.
De stoffelijke resten werden onder toezicht
van een notaris in kistjes met een zilveren
identificatieplaat gedeponeerd en verzegeld.
In 1975 werd een Mausoleum/Gedenkteken
opgericht. Op 4 juli 1975 werden de kistjes
bijgezet en in tegenwoordigheid van H.M.
Koningin Juliana werd het mausoleum gewijd.
Dr. Dijkstra (antropoloog en K.N.O.-arts), die
destijds belast was met het onderzoek, heeft in
1991 hierover nog een tweede boek geschreven:
“Een stamboom in been”. In dit boek
gaat hij ook in op de opgravingen en het onderzoek
dat te Egmond heeft plaatsgevonden.
Verschil van mening over de onderzoeksresultaten
was in 1995 aanleiding voor
Cordfunke en Maat om het Mausoleum te
openen, de verzegelde kistjes eruit te nemen en
Hfdst. 18 - Bl. 01
133
Hierboven
Identificatieplaat.
Kistjes klaar voor
verzending.
Zegel.
Rechtsboven
Enige van de
opgegraven stoffelijke
resten.
Onder
De aangetroffen
schedels van de
Hollandse Grafelijke
familie op een rij.
Foto gemaakt tijdens
het onderzoek.
Foto’s ontleend aan
het boek “Graven
en Gravinnen van
het Hollandse Huis”.