Digitale versie - Afbeeldinge ende Levens beschryvinge van de ...

Lubbert II † 05-08-1263. Hij werd volgens Joh.
à Leydis [Roefs p. 165] begraven voor de
Mariakapel van de Abdijkerk. Tussen het graf
van Abt Floris en het gemeenschappelijke graf
van de Abten Andreas, Bruno en Reinier in.
€ Zijn memorie was al bij zijn leven geregeld.
Reg. 63: 06-06-1257. [ARA Egm. inv. 1 fol.
21vo en inv. 3 fol. 39]
Reynfridus, prior en het convent van Hecmunda,
verklaren voor abt Lubbertus (uit dankbaarheid voor
de ingestelde prebenden) na diens dood memorieën te
zullen houden op dezelfde wijze als zij voor zijn
voorganger abt Walterus plegen te houden.
S. 40-4. Arnhold Zie blad 13.
S. 40-5. Nicolaas Zie blad 18.
S. 40-3. Wouter Stoutkind Zie blad 20.
S. 40-6. Gertrudis
Zij wordt genoemd in een akte uit 1244
waarin Abt Lubbert haar zoon Gerardus uit de
ministerialiteit ontslaat.
Zie Reg. 33 bij S.40-2. Blad 09.
Helaas wordt de naam van haar echtgenoot
niet vermeld. Duidelijk is dat zij beneden haar
stand was getrouwd.
S. 40-7. Menso Dek. III-B5
Dek vermeldt alleen dat hij mogelijk de vader
was van Abt Hugo Mensonius.
Hij wordt genoemd in de Tabula op 1263.
Zie S. 40-5. Blad 18.
Hij zou de vader (kunnen) zijn van Abt Hugo
Mensonisz. Zie S. 40-7a.
Hof noemt hem een poorter van Haerlem.
Volgens v. Alkemade was hij ongehuwd.
Menso † **
verm. Tabula 1263
x ** † **
S. 40-7 [Tabula 1263]
Hugo Mensonisz.
† 17-08-1345
Abt v. Egmond 1335 - †
S. 40-7a [Hof]
Willem
† **
S. 40-7b [Woutersz.]
S. 40-7a. Hugo Mensonisz.
1335- † 1345 Abt van Egmond.
• Abtenkroniek:
“Heer Hugo van Haerlem, wert den 23. [24] Abt van
Egmont, hy hielt goede kerkelike disipline,
vermeerderde seer des kloosters inkomen, en sterf Ao.
1345. op de 16. Calende van Septemb. als hy 19. Jaren
Abt geweest was”.
• Zijn grafschrift luidt:
Als men dertien Hondert even,
En noch vijf-en-veertigh schreven,
Was het Vollik bedreeft zeer
Door het sterven van den Heer
Hugo Mensonis, die klaarlijk
Goetheyts voorbeelt was, en swaarlijk
Straften die daar deden quaat,
En had lief den Edelen staat,
Was ook zeer geleert in saken,
Leefde hier tot dat ontschaken
Hem de Dood gingh, Lande kocht,
En ‘t verloren Recht weer brogt,
Vermaanden de schamel gevangen,
En de Rovers datz’ hun gangen
Tot Godt souden strekken wat:
Hy was een wel levens Pat,
Goet voor zijne Kud’ en mede
Een goet Vader, in dees Stede,
Legt hy, om d’ verdiensten zij,
In het Eewige Rijke hij.
Pater Hof omschrijft hem op blz. 69/70 alsvolgt:
De hoge leeftijd, waarop abt Hugo gekozen werd (in
1339 werd hij reeds als oud en krank genoemd) maken
het waarschijnlijk dat hij vereenzelvigd moet worden
met de prior van deze naam, die reeds in stukken van
1312 en 1313 voorkomt. [Reg. 162 en 163] Zeker is
dat hij, in de jaren 1330-33 dit ambt bekleedde en ook
bij de dood van abt Dirk. [Reg. 222 en 226] Hugo was
de zoon van een poorter van Haarlem, Meins genaamd.
In het memorieboek wordt op 22-02-1303 een Sophia
Meinsdr. vermeld, de eerste vrouw van Jan v.
Voorburgh, maar de relatie met onze abt is te onzeker,
dan dat wij daaruit enige gevolgtrekkingen kunnen
maken. De gegevens uit het tienjarige bestuur van deze
abt zijn maar schaars. Het grafschrift, dat wel op basis
van stijlverwantschap met de litteraire produkten van
Jan de Weent, aan deze auteur mag worden
toegeschreven, prijst uitbundig het karakter en de
geestelijke gaven van de abt: gastvrijheid,
zachtmoedigheid, gestrengheid. [Roefs p. 177] Dit alles
ging gepaard met een zwakke gezondheid. Reeds in
1339 stond graaf Willem hem toe, een van zijn priestermonniken
tot zijn zaakgelastigde in rechtszaken aan te
stellen omdat hi out en cranc es. [ARA A. Grafelijke
leenkamer Reg. E.L. 32 fol. 55vo, Matthaeus,
Chronicon Egmundananum; Notae et observationes p.
224] Ook tijdens het laatste jaar van zijn leven wordt in
de kasboeken van de procurator gewag gemaakt van
zijn wankele gezondheid. [ARA Egm. inv. 763 fol. 64vo]
Dit heeft de abt niet weerhouden zich met alle kracht
in te zetten voor de belangen van de abdij. Hij wist een
aflaatbrief te verkrijgen van de pauselijke curie te Avignon,
gedateerd 26-11-1339, waarin tien bisschoppen een
aflaat van veertig dagen boete, verleenden aan allen, die
op bepaalde feestdagen, de abdijkerk zouden bezoeken,
daar de diensten bijwonen of op andere wijze devotie
tonen en schenkingen of erflatingen doen. Deze aflaat,
bevestigd en gepubliceerd door Jan v. Diest, bisschop
van Utrecht, beoogde niet alleen de aantrekkelijkheid
van de abdijkerk als pelgrimsoord te verhogen, maar ook
zo indirect het klooster materieel te steunen. [Reg. 260]
Een zelfde doel had de aflaat van wijbisschop Everardus
van Utrecht, gedateerd 6 juni van hetzelfde
jaar, voor degenen die op een der feesten van Sint
Hfdst. 75 - Bl. 11
620