Digitale versie - Afbeeldinge ende Levens beschryvinge van de ...

vergeten en ging men het ‘vertalen’ met ‘heer’.
Maar nog in het verhaal over de reis van Sint
Brandaan, uit de 12e of 13e eeuw, lezen we:
‘Helpt ons, drochtijn, van hiere dore dijnre
moeder eere”. Dat is dan meteen een van de
laatste keren dat we het tegenkomen. In later
eeuwen wordt het niet meer gebruikt.
Het woord is dus circa 1400 jaar oud.
Hoeve
In de 8e en 9e eeuw kwam het woord hoeve
voor onder de vormen huoba, huba en hoba.
Het was een aanduiding voor een bepaalde
eenheid van landbouwexploitatie en kwam
overeen met het in de middeleeuwen
gehanteerde begrip mansus.
In de 12e en 13e eeuw wordt hoeve ook
gehanteerd als oppervlaktemaat, gebaseerd op
de normale bedrijfsgrootte (12 bunder = 15 ha).
Een vroonhoeve was in de 13e eeuw het
centrum van een groot domein. Andere hoeven
waren hier administratief, rechtelijk en
economisch aan ondergeschikt. Met andere
woorden het was een hoeve van de Heer, die
van hieruit zelf, of door middel van een daartoe
aangestelde, zijn omliggende domein beheerde.
Domein komt van het Latijnse dominicum
wat de heer (dominus) toebehoort betekent.
Bron: Winkler Prins.
De Heren van Egmont
De volgende hoofdstukken gaan over de Heren
en Graven van Egmont.
Hoofdstuk 25 gaat over de Heraut en kan
gezien worden als een samenvattende inleiding.
De Heer van Egmont die als eerste vermeld
wordt in de toentertijd beschikbare bronnen,
wordt door de kroniekschrijver voor het
voetlicht geplaatst. Bovendien laat hij het
illustere voorgeslacht van deze eerste Heer de
revue passeren.
Dat dit niet het meest waarheidsgetrouwe deel
vormt van een kroniek, spreekt voor zich.
Toch is het de moeite waard om dit in zijn
geheel te memoreren.
Het bevat n.l. veel informatie over hoe men in
die tijd over deze zaken dacht.
De opdrachtgever van de kroniek ging ervan
uit dat het voor een monnik die kon lezen en
schrijven eenvoudig was om met behulp van
de hem ter beschikking staande oorkonden
etc. de voorgeschiedenis van het geslacht op
papier te zetten. De monnik liet de opdrachtgever
in de waan en schreef zoveel mogelijk
waarheidsgetrouw op.
Het moet in die tijd een enorme klus geweest
zijn om een redelijk verhaal te kunnen
distilleren uit de honderden moeilijk leesbare
dokumenten.
De verleiding was dan ook groot om zelf
bepaalde leemtes in te vullen.
Natuurlijk liet hij voor de opdrachtgever al te
belastende passages weg (wat niet weet, wat
niet deert).
Over de vroege geschiedenis was in de
beschikbare oorkonden niets terug te vinden.
Wel beschikte de monnik over een aantal
algemene handschriften, meest Heiligenkronieken
(Vitae). In deze Vitae vond de
monnik veelal nog iets bruikbaars.
We zien dan ook dat de monnik hier dankbaar
gebruik van gemaakt heeft.
Hfdst. 04 - Bl. 05
172