PDF Dosyası - Ankara Üniversitesi Kitaplar Veritabanı

jik saflaşmalara neden oldu? Bir kısım bilim adamları bu düzenin eski güçdengesi ile olan benzerliklerini ve ayrılıklarını incelediler. (Burns, 1957;Snyder, 1961; Russett, 1963). Bir bakıma "dehşet dengesi" sözünü ortayaatan Winston Churchill idiyse de, bu dengenin diğer "dengelerden" nasılfarklı olduğunu araştırılması epeyce zaman aldı.Daha önceki güç dengesinin kavramları ve işleyişi ile ilgili ayrıntılıincelemeler, Ernst Haas (1953), Arnold Wolfers (1962), Inis Claude (1962),Martin Wight (1966) ve Morton Kaplan (1957) tarafından yapıldı. Bu yazarlarınhepsinin belirttiği gibi, "güç dengesi" değimi, yazarlar, savaşsonrasının gerçekçi çözümlemecileri, devlet adamları ve makale yazarlarıtarafından dikkatsizce ve gereğinden fazla kullanıldı. Bazı kullanımlarıyla,güç dengesi, uluslararası arenada var olan herhangi bir durumunanlatmak için kullanılıyor. Başka bir takım yazılarda, aynı deyim, barışıkoruyan her durumu anlatmak için kullanıldı. Böylece, bazı yazarla* 1"yılgı dengesinin" (dehşet dengesinin), güç dengesinin yeni bir biçimi olduğunuiddia edeceklerdir. Ancak, eğer bu deyimin kullanılmasında birparça kesinlik aranacaksa, çok daha özgül (spesifik) bir kullanım gereklidir.Bu da, her üye devletin diğerlerinin birleşerek bir tek ve korkunçbir birim oluşturmasını önlemeye çalıştığı sistemi ifade etmektedir. Böylebir politikanın sınanması iki yabancı devletin savaşması halinde ortayaçıkar. Hangi taraftan yana işe karışılacaktır? Güç dengesi sistemindekarışma ancak savaşın seyri görüldükten sonra düşünülebilir. Yani kaybetmesiolası tarafın yanında savaşa girilir. Eğer beş ya da daha fazlaülke böyle davranmaya karar verirse, her birinin müdahalesi ötekileriayakta tutmaya yardım edecektir. Böyle bir durumda, örneğin İngiltere'ninamacı sonunda Prusya'nın bağımsızlığını değil kendi bağımsızlığınıkorumaktır.Bu anlamda güç dengesi Fransız İhtilalinden sonra, tarihin hiç birdöneminde uygulanmamıştır. Bu sistem, Fransa'nın ve İspanya'nın Avrupadaüstünlük kurma çabalarına karşı 17 nci ve 18 nci yüzyıllarda gösterilendirenci ve İngilizlerin Napolyon'a karşı tavrını açıklamaya yeter.Fakat Napolyon'un 1815 de yenilmesinden sonra, Avrupa devletleri hegemonyalarakarşı koymanın ötesinde, başka şeylerle de ilgilendiler. Napolyon'dansonra Avrupa Uluslararası sistemi iki bölüme ayrılır (Rosecrance,1963). Bunlardan birincisi 1850 lere kadar sürmüş ve Avrupa'dakırejimlerin ulusçuluğu siyasal liberalizme karşı koyma çabalarına şahitolmuştu. Burada söz konusu olan mantık belki en iyi ifadesini Metternich'-in faaliyetlerinde bulur. Bu mantık 1848'de ihtilal rüzgarları Avrupa'daesmeye başlayıncaya kadar etkinliğini sürdürmüştür. İkinci bölüm, Bismarck'myönetiminde "Prusya"dan "Almanya"ya geçişi içerir. Buradaetnik ulusçuluğa ödünler verildiğini ve etnik duyguların devletin hizme-105