Poradnictwo medyczne i świadczenie usług.

Leczenie HIV obejmuje zastosowanie leków przeciwretrowirusowych w celu utrzymania osób HIV- dodatnich we
wszystkich stadiach choroby w stanie dobrym poprzez zmniejszenie ilości kopii wirusa do poziomu niewykrywalnego
(poniżej 50 kopii) w ciągu 16-20 tygodni.
Pracownicy kliniki powinni wiedzieć, że leczenie HIV jest złożone i skutki uboczne u różnych klientów manifestują się
w różnym stopniu. Powinni:
Postępować zgodnie z krajowymi wytycznymi dotyczącymi leczenia.
Monitorować współpracę klienta, ponieważ przy pomijaniu dawek może pojawić się oporność na lek.
Upewnić się o stałym przyjmowaniu przez klienta leków, aby uzyskać optymalny efekt i minimalizować ilość przypadków
oporności wirusa.
Profilaktyka poekspozycyjna (Post Exposure Prophylaxis- PEP)
PEP to krótkotrwałe leczenie przeciwretrowirusowe stosowane w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa zakażenia
HIV po możliwym narażeniu, zarówno zawodowym jak i w wyniku stosunku płciowego. PEP powinna być rozpoczęta
najszybciej jak to możliwe po zdarzeniu, najlepiej w ciągu 2-4 godzin. Zaleca się leczenie kombinowane, jako
prawdopodobnie bardziej skuteczne niż przy zastosowaniu jednego leku. Jednak PEP powinna być prowadzona
zgodnie z protokołami i zaleceniami obwiązującymi w danym kraju.
Choroby przenoszone drogą płciową (STI)
Populacjach o dużej częstości HIV, u pacjenta z STI częściej istnieje jednoczesne zakażenie HIV, a jeżeli istnieje, częściej
przenosi zakażenie na partnerów. Pacjent, który nie zna swojego statusu zakażenia, powinien być skierowany
do ośrodka VCT w celu porady i wykonania testów. U osób zakażonych HIV częściej występują epizody nawracających
wirusowych STI i mają one większe nasilenie, co związane jest z osłabieniem układu odpornościowego. Powinno
się w takich przypadkach zaoferować leczenie i profilaktykę, jeśli są dostępne.
Zakażenia oportunistyczne (Opportunistic Infections- OI)
Ze względu na upośledzenie układu immunologicznego osoby HIV- dodatnie są bardziej wrażliwe na różne zakażenia
oportunistyczne (OI), takie jak gruźlica, grzybica, toksoplasmoza, kryptokokowe zapalenie opon mózgowch, zapalenie
płuc spowodowane Pneumocystis carini, przewlekła biegunka i malaria na terenach endemicznych. Objawy
tych zakażeń mogą się różnić u różnych osób HIV- pozytywnych.
Ryzyko wystąpienia OI wzrasta wraz ze spadkiem ilości komórek CD$. Jeśli to możliwe, powinno się leczyć pacjentów
w 4 stadium zakażenia HIV lub poziom komórek CD$ poniżej 200. jeśli na danym terenie leczenie nie jest dostępne,
powinno się kierować pacjenta do odpowiednich ośrodków. Leczenie powinno by zgodne z protokołami danego
kraju.
Przy braku terapii OI mogą stanowić poważny problem diagnostyczny i wymagać przyjęcia do szpitala w celu wykonania
drogich procedur diagnostycznych. Poprzez okresowe podawania leków ARV wzmacnia się układ odpornościowy
co oszczędza zarówno czas jak i pieniądze.
W rejonach o dużej częstości HIV gruźlica jest wskaźnikiem HIV. Osoba, u której wystąpiła gruźlica,
powinna zostać skierowana do ośrodka VCT w celu porady i wykonania testów.
3.8 Opieka i pomoc osobom zakażonym
Opieka żywieniowa i pomoc w tym zakresie
Zakażenie HIV zaburza odżywianie poprzez wzrost spoczynkowego zużycia energii, ograniczeń w przyjmowaniu,
zaburzeń wchłaniania i wydalania pożywienia, a także poprzez złożone zmiany metaboliczne, co prowadzi do utraty
masy ciała i osłabienia, często spotykanych w AIDS. W związku z tym odpowiednie odżywianie to żywotny składnik
zdrowego stylu życia u osób HIV- dodatnich, a poradnictwo żywieniowe, opieka i pomoc są nieodłączną częścią
opieki w przypadku HIV.
Dobrze wyważone odżywianie:
Pomaga uzyskać maksymalny efekt stosowanych leków.
Zwiększa odporność.
Zmniejsza efekty uboczne leków ARV.
Poprawia zdrowie fizyczne i zadowolenie z życia.
214