Raport-kobiety dla Polski Polska dla kobiet. 20 lat transformacji ...

Gettoizacja tematów i problemów kobiet w mediachMedia automatycznie dokonują segregacji/podziału rzeczywistościna „męską” i „kobiecą” , przy czym stereotypowo za rzeczywistośćmęską uważa się świat polityki, gospodarkę, sport, motoryzację,technikę, którym towarzyszy przedstawianie pięknych i młodych modelekw seksualnych kontekstach, natomiast świat kobiecy to światdomu, rodziny, mody, urody, relacji społecznych. Reprodukowanieutartych wzorców dzieje się na zasadach inercji, a podtrzymywanejest sankcjami symbolicznymi (np. wykluczeniem z dyskusji z powoduużywania języka równościowego) i psychicznymi (np. wzrostempoczucia zagrożenia u odbiorców, dla których nierówności płciowesą oczywiste i naturalne).W przestrzeni „kobiecej” – czy to w mediach drukowanych, audiowizualnychczy elektronicznych – promuje się najczęściej stereotypowewizerunki kobiet; nieustannie więc potwierdzane są potoczneprzeświadczenia o kobietach jako osobach zajętych swoją urodą,partnerem/mężem, dziećmi, domem. „Kobiece” i „męskie” tematytraktowane są w mediach jako różne, nieprzystające do siebie, jakościowoinne. Mężczyzn interesować ma sport, polityka i erotyka,przemoc w filmach, a kobiety – seriale obyczajowe i miłosne orazprogramy poradnikowe (np. kulinarne).Najbardziej jaskrawym przykładem dzielenia rzeczywistości na„kobiecą” i „męską” są kolorowe czasopisma, które powstają z myśląo określonych rodzajowo grupach docelowych: prasa kobieca i męska.Inne media również dość precyzyjnie adresują swoje przekazydo odbiorców wyróżnionych ze względu na płeć. Oczywiście, pozostałekategorie targetowania także są nie bez znaczenia (np. wiek,status materialny, wykształcenie), jednak płeć wykorzystywana jestnajczęściej. Telewizja publiczna i prywatna dzieli czas emisji na tenadresowany do kobiet (np. przedpołudniowe seriale) i pozornie neutralny(np. wieczorne wiadomości ). Telewizja prywatna proponujerównież widzom odrębne kanały: „męskie” i „kobiece”.Z badania na temat udziału kobiet w mediach przeprowadzonegoprzez prof. Renatę Siemieńską w 2005 roku wynika, że kobiety niezwyklerzadko kierują mediami. Wśród ośmiu analizowanych dzienni-) Pisząc o mediach czy treściach wyróżnionych ze względu na płeć, celowo stosujemycudzysłowy: podkreślają one stereotypowy charakter tego rozróżnienia. Sądzimy,że należałoby raczej używać określeń bardziej precyzyjnych, wskazującychnie na stereotypowe cechy treści czy zakładanych odbiorców, ale definiującychgrupy adresatów danych przekazów. A więc nie pisma kobiece/męskie, ale pismaadresowane do kobiet (starszych, młodych, hetero-, homoseksualnych, pełno-,niepełnosprawnych itp.) lub do mężczyzn (jw.).) Por. W. Godzic, Wiadomości telewizyjne jako mydlana opera dla mężczyzn,[w:] Tegoż: Telewizja jako kultura, Rabid, Kraków 1999.Kongres Kobiet Polskich 2009155