Raport-kobiety dla Polski Polska dla kobiet. 20 lat transformacji ...

KOBIETY I MNIEJSZOŚCIMaria Rodziewiczówna, Zofia Sadowska, Maria Dąbrowska, AnnaIwaszkiewicz). Pojawiła się również inicjatywa gromadzenia materiałów,m.in. relacji osobistych, dokumentujących obecność LBTIQw przeszłości Polski, i wykorzystania ich w publikacji, prezentującejwstępną analizę tej zaniedbanej tematyki (realizowany w UFIE projektQueerstoria).Perspektywy na przyszłość: sojusze i metodyOstatnie lata przyniosły znaczący przełom, jeśli idzie o polityczną(nie w sensie partyjnym) i społeczną aktywność LBTIQ. Szczególniewidoczne jest to w przypadku lesbijek i biseksualistek. W latach 90.znaczna ich liczba działała w szeregach pierwszych w Polsce organizacjifeministycznych, nie ujawniając swojej orientacji psychoseksualnej.Ani one same, ani ruch jako całość nie wysuwał wówczas potrzebyzmian w sytuacji kobiet nieheteroseksualnych jako postulaturównorzędnego z innymi.Na przełomie lat 2004/2005 wyłonił się ruch lesbijek i biseksualisteko poglądach feministycznych. Po wyodrębnieniu natychmiastnastąpił sojusz z głównym nurtem aktywizmu feministycznego. Specyfikąfeminizmu w Polsce jest obecnie udział bardzo młodych kobiet,zwłaszcza studentek lub niedawnych absolwentek. Chętnie inicjująone akcje w przestrzeni publicznej (Manify, wiece, pikiety). Sągotowe połączyć walkę z dyskryminacją polityczną, ekonomiczną czyreprodukcyjną kobiet ze zwalczaniem dyskryminacji ze względu naorientację psychoseksualną: postulaty te nie wydają się im sprzeczneani też nie uważają pierwszego za zdecydowanie priorytetowy.Wiele z nich nie kryje swej homoseksualności, zaś kwestię, czy wolądziałać bardziej w ruchu LBTIQ, czy w feministycznym, rozstrzygająna poziomie bardzo indywidualnym. Z drugiej strony nawet lesbijki,które nie deklarują się jako feministki, są nierzadko rozczarowanepostawą niektórych działaczy gejowskich, którzy uparcie sprawiająwrażenie, jakby o lesbijkach nigdy nie słyszeli lub też często – świadomiebądź niezamierzenie – po prostu o nich zapominają. Corazczęściej okazuje się, że lesbijkom i biseksualistkom, które chcą aktywniezmieniać swoją pozycję w społeczeństwie, jest bardziej podrodze z feministkami i anarchofeministkami niż z gejami. Ruch narzecz osób transpłciowych – jeszcze młodszy i mniej liczny niż aktywnegrupy lesbijek i biseksualistek – współpracuje natomiast bliżejz organizacjami LGBT.PodsumowanieW PRL-u tematyka homoseksualności pozostawała domeną psychiatriii medycyny, które traktowały homoseksualizm jako chorobę,a odmienna orientacja psychoseksualna nie była kategorią polityczną.Homoseksualiści funkcjonowali na odległym marginesie społecznejświadomości, przed końcem lat 80. niezwykle rzadko znajdując180