Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

Angelsaksische traditie van multiculturalisme, terwijl in Wallonië de Franse
assimilatie idee doorgang vindt. Deze verschillende ideologische uitgangspunten
leiden tot een andere conceptie van het integratiebeleid en de eruit voort
vloeiende organisatie van de integratiesector (Lodewyckx, 2004).
Turken en Marokkanen hebben een verschillende historische en culturele
achtergrond. Toch bezitten de Marokkaanse en Turkse maatschappij een aantal
gemeenschappelijke waarden. Beide groepen delen de kernwaarde van familie-eer
en hebben vergelijkbaren patronen van partnerkeuze en gezinsvorming (Esveldt &
Schoorl, 1998; Hooghiemstra, 2003). Daarom worden Marokkaanse en Turkse
gezinshereniging samen besproken.
Het hoofdstuk is opgebouwd uit vier delen. In het eerste deel situeren we
gezinsvorming- en hereniging uit Marokko en Turkije binnen de internationale
migratiecontext. Vervolgens verklaren we de aanhoudende voorkeur voor een partner
uit het land van herkomst aan de hand van factoren die de partnerkeuze
beïnvloeden. Hiertbij kijken we zowel naar factoren op macro, meso, als
microniveau. Hierna gaan we in op de manier waarop de socio-culturele praxis
rond gezinsvorming verzoend wordt met migratie en hoe het fenomeen
huwelijksmigratie op haar beurt een impact uitoefent op de traditionele wijzen
van gezinsvorming. Een laatste deel van dit hoofdstuk besteedt aandacht aan de
gevolgen van huwelijksmigratie op de verschillende dimensies van integratie in de
Belgische samenleving.
2. Gezinshereniging- gezinsvorming in de internationale
migratiecontext
Turken en Marokkanen vormen de grootste nationaliteitsgroepen van buiten de
EU in België (Timmerman, 2006). In 1998 vertoefden 70.701 Turken (of 7,9% van de
totale vreemde populatie) en 125.082 Marokkanen (of 14,0% van de totale vreemde
populatie) binnen onze landsgrenzen (Timmerman, Van der Heyden, Abdeljelil en
Geets, 2000). Dit cijfer daalde gevoelig sinds de versoepeling van de
nationaliteitswetgeving in 2000 (de zogenaamde ‘snel Belg wet’) (Lodewyckx,
2004). Daar waar de officiële statistieken nog 45.866 Turken en 90.642 Marokkanen
telden in 2001, slonk het aantal tot 39.885, respectievelijk 81.279 in 2004 (FOD
Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg, 2006).
Gezinshereniging betekent zowel voor Turken als Marokkanen de voornaamste
toegangspoort tot het Belgische grondgebied. Dit is niet verschillend voor andere
West Europese landen met dewelke Turkije en Marokko in de jaren ’60 bilaterale
akkoorden afsloten, zoals Nederland, Frankrijk en Duitsland (Caestecker &
D’Hondt, 2005). Uit de bespreking van de visa-data in hoofdstuk III blijkt dat
Turken en Marokkanen niet alleen de grootste groep visumaanvragers voor lange
95