Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

101
onderwijsniveau en sociale status binnen beide gemeenschappen dan veertig jaar
geleden. Het wordt dus voor jongeren van de tweede en volgende generaties
moeilijker om een herkomstgenoot in België te vinden die bij hen past (Esveldt &
Schoorl, 1998; Hooghiemstra, 2003; Timmerman, 2006).
De beeldvorming van Marokkaanse en Turkse jongeren over het andere geslacht
wordt in stand gehouden door het geringe contact tussen de seksen. Deze bijna
uitsluitende omgang van jongeren met seksegenoten, vermindert de kans dat
mogelijke partners elkaar leren kennen. Hier zijn we aanbeland bij het volgende
punt, namelijk de manier waarop de directe sociale omgeving en de inrichting van
het sociale leven de partnerkeuze van Marokkaanse en Turkse allochtonen
beïnvloedt.
3.2. Invloeden op partnerkeuze: Meso omgeving
De directe sociale omgeving en de inrichting van het sociale leven beïnvloedt de
partnerkeuze van Marokkaanse en Turkse allochtonen (Hooghiemstra, 2003).
Transnationale sociale netwerken laten toe dat de socio-culturele praxis van
huwelijkssluiting uit de herkomstregio een invloed heeft in de ontvangende
maatschappij (Timmerman, 2006). Dit wil niet zeggen dat partnerkeuzesystemen
integraal worden overgenomen. De socio-economische, culturele en politieke
omgeving van Turken en Marokkanen in migratie verschilt aanzienlijk van de
situatie in hun herkomstland. Deze specificiteit van de context beïnvloedt
onvermijdelijk de partnerkeuze (Hooghiemstra, 2003; Timmerman, 2006).
Bij Turken en Marokkanen is huwelijkssluiting veeleer een familiale dan een
individuele aangelegenheid. Dit temeer vanwege de kernwaarde van familie-eer
binnen de Marokkaanse en Turkse cultuur en de intrinsieke verbondenheid van
deze eer met de maagdelijkheid van de dochter(s) (Loobuyck, 2005). De ganse
familie waakt over de bescherming van de familie-eer en de gemeenschap kijkt
nauwlettend toe of deze eer niet geschonden wordt. Ouders spelen traditioneel
een centrale rol bij de partnerkeuze van hun kinderen. Hoewel gedwongen
huwelijken steeds minder voorkomen (Hooghiemstra, 2003), blijft het de sociale
norm dat ouders een huwelijk arrangeren (Esveldt & Schoorl, 1998). Toch nemen
diverse onderzoekers (oa. Hooghiemstra (2003), Timmerman (2006), Esveldt &
Schoorl (1998), Reniers & Lievens (1999)) een toegenomen inspraak van de
huwenden en een afgezwakte rol van de ouders waar.
Dit betekent niet dat Turkse en Marokkaanse allochtonen volledig vrij spel
genieten. Ouders hebben immers alle belang bij een goede partnerkeuze van hun
kinderen, aangezien het huwelijk ruimer is dan een alliantie tussen twee
individuen: het betreft een verband tussen twee families. De traditie van
virilokaliteit – waarbij meisjes gaan inwonen bij de echtgenoot na het huwelijk –
maakt dat de ouders van het meisje zeker willen zijn over de socio-economische