Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

V: (…) The family of the man is not too bad. But they cannot speak, have no conversation,
mostly the men change, not the family. (Focusgroep Roeselare)
173
We stellen vast dat de Filippina’s met hun schoonfamilie omgaan als met hun
eigen familie. Ze trachten bij te springen waar ze kunnen en zijn bereid om veel op
te geven om de zieke ouders op te vangen. We geven een exemplarisch voorbeeld,
dat in de lijn ligt zoals we dat van verschillende vrouwen hebben vernomen.
In het begin kon ik met de ouders niet praten, maar later wel. Ze hebben me graag.(…) En ik
was braaf en ik kookte voor hen en ik zorgde voor hen. Toen ze ziek geworden zijn, heeft hij
besloten voor hen een studio voor hen te kopen, zodat we voor hen konden zorgen. De papa
heeft maar drie maanden daar gewoond, maar de moeder heeft jaren daar gewoond. Ik zorgde
voor haar, aankleden, eten, in bad, boodschappen, naar de mis gaan, etc. Ze was heel
tevreden met mij. (23, PHL, 30-40, HO, > 6 j.)
Dat ze met de schoonfamilie omgaan als met de eigen familie, blijkt ook uit de
manier waarop ze de schoonouders aanspreken. C. vindt het erg bizar als ze hoort
dat sommige mensen hun schoonouders met hun voornamen aanspreken. Zij zegt:
I call the moeder van Rene echt de mama. “Hallo, mama”. “Hallo papa”. Dat is echt. Ik kan
niet direct zeggen Omer. And Louisa. I married the son. So it het hetzelfde, dat is mijn
moeder. Mijn vader. We are used to it. (40, PHL, 40-50, LO, > 6 j.)
Ook van andere Filippijnse vrouwen horen we het verhaal dat ze zorg dragen
voor hun schoonouders. Soms leven de schoonouders nog. Wanneer er een groot
leeftijdsverschil bestaat tussen beide partners, is het mogelijk dat de schoonouders
vlug hulpbehoevend zijn en nemen hun schoondochters een deel van de
mantelzorg op zich.