Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

270
gestrengheid en het verschil in regelgeving, wordt de ene of de andere procedure
gebruikt.
Men kan hier niet onmiddellijk uit besluiten dat er een inherente voorkeur bestaat
voor gezinshereniging. Net zoals men niet kan afleiden dat mensen de inherente
behoefte hebben om een schijnhuwelijk aan te gaan. De beperkingen die het wezen
en de gestrengheid van het migratiebeleid opleggen, bepalen voor een stuk het
soort migratie.
Het is belangrijk gans de kwestie van de huwelijkswetgeving in een internationaal
perspectief te plaatsen. Een interessant fenomeen dat zich voordoet tussen België
en Nederland, is de ‘Belgiëroute’. Het is gemakkelijker om familie naar het Westen
te halen vanuit België dan vanuit Nederland. Van deze verschillen in strengheid
zouden een aantal Nederlanders - al dan niet van buitenlandse origine - gebruik
maken om via deze weg met hun familie herenigd te zijn.
De Belgiëroute is gebaseerd op het vrij verkeer van personen tussen lidstaten van
de EU. Iedere burger van een lidstaat van de EU is automatische EU burger.
Wanneer deze gebruik maakt van het vrij verkeer van personen, wordt hij of zij
ook aangemerkt als een gemeenschapsonderdaan. Volgens het gemeenschapsrecht
hebben de huwelijkspartner en het gezin van de gemeenschapsonderdaan
dezelfde gemeenschapsrechten, zolang hun verblijf afhankelijk is van de
gemeenschapsonderdaan. Bij terugkeer naar Nederland blijft het
gemeenschapsrecht van toepassing, op voorwaarde dat men enige tijd
gezamenlijk gevestigd is geweest in België.
Hoe wijd verspreid het fenomeen van de Belgiëroute is, weten we niet. Het
bestaan van deze route, duidt wel op onevenwichten in de wetgeving rond
gezinsvorming en gezinshereniging tussen de verschillende natiestaten. Er is nood
aan een afstemming van de verschillende nationale wetgevingen.
Het is belangrijk om te komen tot een Europees coherent beleid op het vlak van
gezinsvorming en gezinshereniging. De Richtlijn van de Europese Raad van 22 september
2003, die streeft naar een Europeanisering van het migratiebeleid, is een uiterst flexibele
richtlijn, die landen een grote vrijheid geeft in het behouden van de nationale
migratiewetgeving. De onderlinge inconsistenties tussen de verschillende wetgevingen
kunnen aanleiding geven tot misbruik. De tendens dreigt dat de gezinsherenigingen van
lidstaten met een strikter beleid doorgesluisd worden naar landen met een meer laks beleid
inzake volgmigratie. Immers, eens een gezinslid of vaste partner van een EUgezinshereniger
in een bepaalde lidstaat verblijfszekerheid verwerft, is het dankzij het vrij
verkeer van personen toegestaan om zich in een andere lidstaat van de EU te vestigen. Een
effectieve aanpak vereist met andere woorden samenwerking en afstemming van de