Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

103
Het gebrek aan vertrouwdheid met de hedendaagse Marokkaanse en Turkse
context maakt dat jongeren in België niet op de hoogte zijn van maatschappelijke
evoluties en verschuivingen in de genderrollen in de herkomstregio. Vaak is het
zo dat de partner die ze importeren heel wat minder traditioneel is dan men
vermoedt en helemaal niet beantwoordt aan het mythische beeld waar de
Marokkaanse en Turkse allochtonen in België naar verlangen. Partners uit
Marokko en Turkije verlangen doorgaans om via migratie naar het Westen te
genieten van een – in hun ogen – meer vrije en moderne maatschappij. Partners in
een migratiehuwelijk bezitten bijgevolg soms tegenstrijdige verlangens, met alle
desillusies van dien (Timmerman, 2006; Van der Heyden, 2006).
Een ander beïnvloedend aspect van de sociale organisatie van de Turkse en
Marokkaanse allochtone gemeenschap op de partnerkeuze betreft de segregatie
tussen de seksen en de etnische segregatie. Meisjes en jongens leven grotendeels in
afzonderlijke sociale werelden (Loobuyck, 2005). Naast de “wij-cultuur”,
definiëren jongeren de regels voor omgang tussen vrouwen en mannen als één
van de centrale waarden van hun cultuur (Hooghiemstra, 2003). Er heerst een
groot taboe op de vrijheid in man-vrouwrelaties. Omwille van de grote sociale
controle en de mogelijke roddels die de familie-eer aantasten, trachten jongeren
zich daar zoveel mogelijk aan te conformeren. Deze scheiding belemmert
kennismaking en gezinsvorming met een herkomstgenoot in België (Loobuyck,
2005; Hooghiemstra, 2003). Zoals vermeld, valt deze controle voor een groot deel
weg tijdens vakanties in het herkomstland, wat de vorming van
migratiehuwelijken tijdens deze periode faciliteert. Enkel hoogopgeleiden –
omwille van hun opleiding en werksituatie - blijken op een meer ontspannen
manier te kunnen omgaan met het andere geslacht (Esveldt & Schoorl, 1998;
Timmerman, 1999).
Terwijl de segregatie tussen de seksen de kans op een huwelijk met een
herkomstgenoot in België verkleint, reduceert de etnische segregatie de
waarschijnlijkheid op een gemengd huwelijk (met een autochtone partner). Cijfers
uit 1991 tonen een nationaliteits- en sekseverschil in het aantal gemengde
huwelijken. Man-zijn en Marokkaan-zijn verhogen de kans op een gemengd
huwelijk (Loobuyck, 2005). Dit heeft hoogst waarschijnlijk te maken met het feit
dat Marokkanen een minder sterke band onderhouden met het herkomstland dan
Turken. Het sekseverschil valt nauwelijks te verwonderen, aangezien religie het
voor vrouwen minder gemakkelijk maakt om te huwen met een niet moslim
(Hooghiemstra, 2003). Ook voor jongens vormt het niet islamitisch zijn een
struikelblok voor het aangaan van een gemengd huwelijk. Islambeleving maakt
voor de Marokkaanse en Turkse jongeren een essentieel deel uit van hun
identiteit. Naast de “wij-cultuur” en de regels voor de omgang tussen mannen en
vrouwen, achtten de jongeren in de focusgroepen van Hooghiemstra (2003) de
islam als een kernaspect van hun cultuur. Ook onze respondenten van de
focusgroep in Chapelle-Lez-Herlaimont uitten hun voorkeur voor een religieus