Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

122
In beide landen heerst er met andere woorden een grote (impliciete of expliciete)
verwachting dat wie migreert, de familie in het thuisland blijft onderhouden.
Quasi alle geïnterviewde Filippijnse en Thaise vrouwen in het kader van het
huidige onderzoek, geven aan dat ze op de een of de andere manier de familie in
het thuisland steunen. Vaak rekent de familie in het thuisland op deze steun om te
overleven (Poirine, 2006).
De meeste vrouwen sturen geld op. Een van de vrouwen typeert deze situatie aan
de hand van het volgende voorbeeld:
I also send money for my family, for my mother and father. He has a pension, but not much.
That is why I send money to my family. (…) The estimate is that we send about €250 for
two months. Het is er veel geld. Ik verdiende er ongeveer €50 per maand. (nr. 22, PHL, 30-
40, HO, 3-6j.)
Het geld dat Filippijnse en Thaise vrouwen vanuit België kunnen terugsturen, is in
hun landen een flink stuk meer waard. Vanuit de interviews kunnen we opmaken
dat de gemiddelde bedragen die teruggestuurd worden, schommelen tussen de
€25 en €75 op maandbasis. Het hoogste bedrag dat we vernamen, bedraagt - zoals
in het bovenvermelde citaat aangegeven – €250 voor twee maanden. Volgens onze
respondenten ligt het gemiddelde loon op de Filippijnen om en bij de €50 per
maand. Dat lijkt erg weinig, maar het zijn de bedragen die vermeld worden door
de respondenten. De vrouwen zien het terugsturen van dit geld dan ook als een
minimale inspanning om de familieleden in de herkomstregio te ondersteunen.
Met een relatief kleine inspanning kunnen ze de familie elke maand in een half tot
anderhalf maandloon voorzien. Niet iedereen echter stuurt geld op. Sommigen
sturen ook levensmiddelen met een lange houdbaarheidsdatum op. M. vertelt:
We send food. My husband wants to send food, not money.(nr. 17, PHL, 20-30, ?;