Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

104
endogaam huwelijk. Mochten de kinderen van onze respondenten in het
huwelijksbootje stappen, prefereren ze dat hun zoon of dochter met een moslim
huwt.
Deze drie kernaspecten – “wij-cultuur”, de regels voor de omgang tussen mannen
en vrouwen en de islam - zijn nauw verweven met de partnerkeuze. De invulling
ervan in de Marokkaanse en Turkse cultuur valt moeilijk te rijmen met deze in
meer Westerse culturen (Hooghiemstra, 2003).
Tot hiertoe beschouwden we meisjes en jongens als een homogene groep. Er
bestaan echter verschillen tussen beide geslachten aangaande de inmenging van
de ouders en de mate van sociale controle, de verwachtingen ten aanzien van een
huwelijk en de betekenis van een huwelijk (Hooghiemstra, 2003; Timmerman,
2006).
De invloed van de directe omgeving is veel groter bij meisjes dan bij jongens. Dit
komt omdat de maagdelijkheid van het meisjes direct verbonden is met de familieeer
(Esveldt & Schoorl, 1998). Meisjes dienen zich daarom over het algemeen aan
veel striktere regels te houden dan jongens. Niet enkel de familie, maar ook de
gemeenschap kijkt nauwlettend toe of meisjes de sociale regels niet aan hun laars
lappen. Juist omwille van deze sociale controle zijn de contacten tussen jongens en
meisjes in het openbaar minimaal.
Meisjes kijken negatiever aan tegen een huwelijk dan jongens. Jongens zien het als
een moment om serieus te worden, een stap naar de volwassenheid. Meisjes weten
dat het huwelijk gepaard kan gaan met een inperking van hun vrijheid. De traditie
van de virilokaliteit, waarbij meisjes na het huwelijk bij de schoonfamilie
intrekken, brengt mogelijk een grotere controle van de schoonfamilie met zich
mee. Aangezien meisjes over het algemeen een meer moderne oriëntatie hebben,
bestaat er een grote kans dat hun toekomstplannen conflicteren met de wensen
van de schoonfamilie. Samenhangend met de virilokaliteit, beschouwen jongens
een huwelijk hoofdzakelijk als een uitbreiding van de eigen familie. Een goede
echtgenote moet dan ook in de eerste plaats passen binnen de familie. Meisjes
hebben vooral relationele verwachtingen ten aanzien van het huwelijk
(Hooghiemstra, 2003).
Deze kloof tussen de seksen kan eveneens de blik op het herkomstland van
huwbare Marokkaanse en Turkse jongeren verklaren. Meisjes kunnen via een
huwelijk met een importpartner de schoonfamilie op een afstand houden, terwijl
jongens in een importbruid een eerder traditionele echtgenote zoeken
(Timmerman & Van der Heyden, 2004; Loobuyck, 2005).
Wat gemeenschappelijk is voor beide seksen, is het belang van het instituut
huwelijk. Ongehuwd samenwonen is een zeldzaamheid (Esveldt & Schoorl, 1998).
Het huwelijk is een centrale waarde binnen zowel de Marokkaanse als Turkse