Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

264
Er zijn slechts een aantal factoren waarop een beleid rechtstreeks kan inspelen. Twee
elementen springen eruit, namelijk de juridische en de economische factor. Indien deze in
het emigratieland aanzetten tot migratie, heeft België slechts een beperkte impact op deze
factoren. Bij gebrek aan een effectieve controle over deze grensoverschrijdende elementen,
richt het beleid zich op de factoren die ze wel kan beheersen. Een restrictief beleid met
maatregelen zoals het verhogen van de huwelijksleeftijd of de leeftijd waarop
gezinshereniging op basis van een huwelijk mogelijk wordt of het verstrengen van de
visavoorwaarden zijn hiervan het gevolg.
Ons inziens is het belangrijk om te investeren in een preventief beleid, zoals het opzetten
van initiatieven die de dialoog over huwelijksmigratie en de eraan verbonden consequenties
bespreekbaar maakt. Dit is bijvoorbeeld mogelijk in scholen, via jongerenverenigingen,
enzovoort. Verder is het belangrijk om een meer realistisch beeld van België (en Europa in
het algemeen) te creëren in de herkomstregio’s. Uit het huidige onderzoek blijkt dat de
meeste vrouwelijke huwelijksmigranten uit Zuidoost Azië, Polen en de voormalige Sovjet
Unie een geïdealiseerd beeld hebben van België. Informatiecampagnes in de
herkomstregio’s kunnen dit beeld bijstellen. In deze sensibiliserende campagnes is het
bovendien belangrijk om vrouwen bewust te maken van hun kwetsbare statuut.
Getuigenissen van reeds gemigreerde vrouwen – en hun mogelijkheden, uitdagingen en
drempels die ze hier ervaren – vormen een mogelijke werkvorm.
2. Huwelijksmigratie: een vlag die verschillende ladingen dekt
Huwelijksmigratie wordt traditioneel enkel geassocieerd met Turken en
Marokkanen. Het huidige rapport spitst zich hoofdzakelijk toe op
huwelijksmigratie uit andere, minder bestudeerde migratieregio’s zoals Zuidoost
Azië, Centraal- en Oost-Europa en de voormalige Sovjet Unie. De
huwelijksmigratiedynamiek uit deze regio’s wordt geconfronteerd met de
dynamiek uit de meer traditionele migratielanden, namelijk Turkije en Marokko.
We merken een aantal cruciale verschillen op. Daar waar het bij Turkse en
Marokkaanse huwelijksmigratie hoofdzakelijk om etnisch endogame huwelijken
gaat, betreft het bij de nieuwere groepen bijna uitsluitend gemengde huwelijken
met een Belgische man. Tevens is de geregistreerde migratiestroom uit Zuidoost
Azië, Centraal en Oost Europa en de voormalige Sovjet Unie een overwegend tot
bijna exclusieve vrouwelijke migratie. De combinatie van deze twee
karakteristieken maakt dat deze landen in de literatuur aangeduid worden als
“bruiddonorlanden”. Bij Turken en Marokkanen stellen we een meer evenredige
sekseverhouding vast bij de migranten die België binnenkomen via het kanaal van
gezinshereniging en gezinsvorming.