Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

102
positie van de schoonfamilie alvorens ze hun dochter uit handen geven.
Omgekeerd willen de ouders van de jongen weten of hun toekomstige
schoondochter binnen de nieuwe familie past (Hooghiemstra, 2003). Omwille van
het respect voor de ouders en centraliteit van de familie-eer, vinden jongeren het
vaak niet meer dan normaal dat ouders een stem krijgen in het
partnerkeuzeproces (Loobuyck, 2005). Focusgesprekken met Marokkaanse en
Turkse jongeren toonden aan dat deze jongeren hun cultuur definiëren als “wijcultuur”.
“Onder deze wij-cultuur worden ouders, vaak als vanzelfsprekend,
betrokken bij de partnerkeuze” (Hooghiemstra, 2003).
Ook voor de ouders geldt dat ze hun kinderen onbewust richting herkomstland
oriënteren. De ouders worden in België geconfronteerd met een nieuwe
jongerencultuur en de vrije omgang tussen meisjes en jongens (Hooghiemstra,
2003). Dit wekt bij veel ouders argwaan en angst op voor de schending van de
familie-eer. Onderdompeling in het onbekende leidt ertoe dat mensen zich
vasthouden aan hun authentieke identiteit, tradities en gewoonten (Timmerman,
2006). Hierdoor is de opvoeding in de ontvangende maatschappij vaak strenger
dan in de herkomstregio en kijken ouders veel nauwlettender toe op de contacten
tussen jongens en meisjes (Timmerman, 1999). Zodoende hebben jongens en
meisjes veel minder kans om elkaar te leren kennen in België. Tijdens vakanties in
Marokko en Turkije lossen ouders de teugels. Ze verkeren in een vertrouwde
omgeving en schenken groter vrijheid aan hun kinderen. De kans is dan ook niet
onbestaande dat gedurende deze vakanties de prins(es) op het witte paard
gevonden wordt (Sterckx & Bouw, 2005).
Niet enkel de ouders, maar ook de jongeren hebben vaak een geïdealiseerd beeld
van herkomstgenoten in Marokko en Turkije. Een partner uit het herkomstland
zou ‘puurder’ en ‘authentieker’ zijn (Van der Heyden, 2006; Timmerman, 1999;
2006). Vreemd genoeg kan een gebrek aan informatie over partners uit het land
van herkomst een migratiehuwelijk in de hand werken. Afstand schept immers
ruimte om partners uit het herkomstland te idealiseren (Hooghiemstra, 2003).
Onderzoek toont aan dat Marokkaanse en Turkse jongeren in België potentiële
partners in de herkomstregio eigenschappen toeschrijven die ze missen in
herkomstgenoten in België. Marokkaanse en Turkse jongens vinden hun
vrouwelijke herkomstgenoten in België te vrijgevochten en te modern. Een partner
uit het herkomstland zou traditioneler, zachter en meer toegewijd zijn aan het
huishouden. Marokkaanse en Turkse meisjes vinden de jongens dan weer te
conservatief en te laag opgeleid. In een jongen uit het herkomstland hopen ze een
partner te vinden met een gelijke religieuze, culturele en intellectuele achtergrond
(Hooghiemstra, 2003; Timmerman, 2000; Timmerman e.a., 2000; Timmerman &
Van der Heyden, 2005).