Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

verwijdering van vreemdelingen in het Belgisch Staatsblad publiek gemaakt. De
inwerkingtreding van de nieuwe VW moet nog bekrachtigd worden door een
Koninklijk Besluit. Tot op vandaag zijn de aanpassingen dus nog niet van kracht
(Yalçin e.a., 2006).
De hervormingen produceren een verstrenging op twee niveaus: een opdrijving
van de voorwaarden tot gezinshereniging en een verlenging van de termijn
waarin controle kan optreden. De minimumleeftijd voor gezinshereniging met een
niet-EU burger wordt opgetrokken van 18 naar 21 jaar, behoudens voor die landen
waarmee België bilaterale akkoorden afsloot. Voor Marokko, Turkije, Tunesië,
Algerije en voormalig Joegoslavië blijft gezinshereniging in principe mogelijk
vanaf 18 jaar. Zoals vermeld in 6.3. zal de gezinshereniger in de toekomst moeten
beschikken over een voldoende huisvesting, een ziektekostenverzekering en een
regelmatig en stabiel inkomen om te voorkomen dat zij ten laste van openbare
overheden zullen vallen. Een laatste belangrijke wijziging betreft de verlenging
van de controleperiode op gezinshereniging. Gezinsherenigers zullen voortaan
drie jaar moeten wachten op een definitieve verblijfsvergunning 14 .
De reactie van het Vlaams Minderhedencentrum (VMC) luidt dat de hervorming
een onredelijke verstrenging inhoudt, die het fundamenteel mensenrecht op een
gezinsleven aan banden legt. Volgens het VMC gaat de combinatie van de
verstrenging van de voorwaarden en de verlenging van de controleperiode te ver,
aangezien een langere controleperiode de overheid voldoende ruimte biedt om
eventuele misbruiken tegen te gaan. Verder duwt de langere periode de
nieuwkomer in een afhankelijke positie. De regel installeert met andere woorden
ongelijkwaardigheid tussen partners. Gezinsherenigers die macht willen
uitoefenen over de partner, kunnen de afhankelijkheidspositie door deze
hervorming langer uitbuiten. Een huwelijk kan door deze regel uitmonden in een
gedwongen huwelijk, aangezien de nieuwkomer zich verplicht kan voelen om in
een huwelijk te blijven, uit vrees om terug naar de herkomstregio gestuurd te
worden (Yalçin e.a., 2006).
De verhoogde waakzaamheid in de strijd tegen schijnhuwelijken, valt verder af te
lezen aan de Wet van 4 mei 1999 tot wijziging van een aantal bepalingen
betreffende het huwelijk. Deze wet beoogt naast een modernisering van een aantal
aan het huwelijk voorafgaande formaliteiten, tevens de invoering van enkele
maatregelen met betrekking tot schijnhuwelijken. Door de invoeging van het
nieuwe artikel 146bis in Hoofdstuk I van boek I, Titel V van het Burgerlijk
Wetboek, wordt voorzien in een specifieke nietigheidsgrond voor
schijnhuwelijken. De wet werd verder geconcretiseerd aan de hand van de
14 Belgisch Staatsblad, 06/10/2006, n° 322, p. 53533. Online beschikbaar op
http://www.staatsbladclip.be/wetten/2006/10/06/wet-2006000760.html., geraadpleegd op 04/01/2006
21