Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

242
I: Un ami.
R: Oui. (I8; KIR; 26 jaar; MID; 1-5jaar)
R: Toen de dochter was 21 [dochter van de echtgenoot en diens eerste vrouw],
de moeder [eerste echtgenote van haar man] gestorven, is gestorven, ja. En hij
was alleen. En hij besliste iemand kennen en nog een keer proberen. Deze moment
[op dat ogenblik], ik heb gescheiden. En wij hebben hem iemand die kent mij [en
hij heeft iemand die mij kent], en ja, dat was zijn zuster die in Duitsland, in
Keulen woont. Ik heb van de eerste huwelijk 2 kinderen, een zoon die is bijna 22 en
de dochter is 15 jaar oud. Toen ik kwam naar mijn vriendin in Keulen, ontmoette ik
mijn vriendin haar broer, dat is mijn man. Wij maakten kennis en…
I: Was dat toevallig?
R: Ja, misschien… Ik denk dat, dat zijn zus ziet dat hij is zo depressief. Ik ben in een
moeilijke situatie…. (I6; POL; 52 jaar; HO; >5jaar)
De scheidingslijn tussen romantische en gearrangeerde ontmoetingen is niet steeds
duidelijk. Zoals besproken in het literatuuroverzicht, bestaat er een continuüm
tussen romantische en gearrangeerde huwelijken. De hierboven geciteerde
respondente die haar echtgenoot leerde kennen tijdens een rondleiding in
Moskou, was op dat ogenblik aan het scheiden. Ze verkeerde bovendien in een
moeilijke economische situatie door de perestrojka. Ook haar toekomstige
echtgenoot was op dat ogenblik verwikkeld in een echtscheidingsprocedure. Een
in België verblijvende Russische vriendin van de respondente stelde toen voor om
haar toekomstige Belgische man een rondleiding te geven in Moskou.
In 2.1.5. (Globalisering en Telecommunicatie) illustreerden we reeds hoe de
internationalisering van de huwelijksmarkt leidt tot een vermarkting van het
huwelijk. Tal van spelers – zowel formeel als informeel – maken het huwelijk tot
een verhandelbaar goed. Dit is geen nieuw gegeven. Het principe van
gearrangeerde huwelijken door derden bestaat bijna zo lang als het instituut
huwelijk zelf (Scholes, 2000). Een moderne variant van dergelijke commerciële
huwelijken betreft de zogenaamde “mail order brides”. Doorgaans stelt een
huwelijksbureau tegen vergoeding catalogussen met profielen van vrouwen ter
beschikking van klanten, die vervolgens ‘uitverkorenen’ contacteren via de post of
per telefoon. Naast contacten met mogelijke huwelijkspartners, bieden deze
bureaus tal van andere diensten, zoals advies en begeleiding bij visumprocedures,
vertaaldiensten, tips om misbruiken te voorkomen, enzovoort (Simons, 1999).
De komst van het internet en de val van het ijzeren gordijn produceerden een
werkelijke explosie van de huwelijksindustrie in het voormalige Oostblok. Zoals
besproken in 2.1.5. is internetdaten ingeburgerd in de door ons bestudeerde
regio’s. Mensen gaan echter niet steeds bewust op zoek naar een partner via