Liefde kent geen grenzen - Federaal Wetenschapsbeleid

96
termijn uitmaken (één derde van alle visa aanvragen op lange termijn), ze halen
tevens het grootste aantal visa binnen voor gezinshereniging. Een lichtelijk ander
beeld verschijnt als we kijken naar de aangevraagde visa met het oog op een
huwelijk (gezinsvorming). Ook hier steekt Marokko er terug met kop en
schouders bovenuit. Verrassend is echter dat Turkije hier slechts een elfde plaats
inneemt.
Deschamps (2005) beschouwt de volgmigratie tussen 18 en 39 jaar oud als een
indicatie voor huwelijksmigratie. Aangezien de meerderheid van de Turkse en
Marokkaanse volgmigranten tussen 18 en 39 jaar oud zijn, vormt
huwelijksmigratie een belangrijk instroomkanaal voor beide nationaliteitsgroepen.
Marokko spant ook hier de kroon en is goed voor 19% van de totale
huwelijksmigratie, op de voet gevolgd door Turkije met 16% van de totale
huwelijksmigratie. Het volgende niet EU-land is Thailand met 3%.
Deze cijfers trappen geen openstaande deuren in. Aangezien huwelijksmigratie
voor derdelanders na de ‘arbeidsmigratiestop’ van 1974 één van de enige
mogelijkheden blijft om zich legaal in West Europa te vestigen (Caestecker &
D’Hondt, 2005) en de emigratiedruk in Turkije en Marokko aanzienlijk blijft (Van
der Heyden, 2006; Timmerman, 2006), wekt het nauwelijks verbazing op dat het
huwelijk één van de belangrijkste strategieën is om zich legaal en permanent in
België te vestigen. Daar waar de migratiestop de bedoeling had om de migratie
een halt toe te roepen, zien we dat migratie uit Marokko en Turkije stelselmatig is
blijven toenemen.
De droom van vele jongeren in Marokko en Turkije om naar het Westen te
trekken, wordt beantwoord door de blijvende oriëntatie op de herkomstregio van
Marokkaanse en Turkse jongeren in België. Deze vaststelling staat haaks op de
veronderstelling dat naarmate de socialisatie plaatsvindt in de ontvangende
maatschappij, de waarden en normen betreffende partnerkeuze en gezinsvorming
steeds meer zullen aansluiten bij de patronen van huwelijkssluiting van deze
ontvangende maatschappij. Deze zogenaamde ‘integratieparadox’ wordt
gerelativeerd in kwalitatief onderzoek in Nederland van Esveldt en Schoorl (1998)
en Hooghiemstra (2003). De betreffende studies tonen aan dat de partnerkeuze en
huwelijkssluiting van Turken en Marokkanen wel degelijk wijzigen, maar dat
deze veranderingen zeer langzaam verlopen. Esveldt en Schoorl (1998) stellen dat
er indicaties bestaan dat komende generaties in de toekomst in toenemende mate
voor een in België opgegroeide partner zullen kiezen. Deze voorspelling wordt
niet bevestigd in recent onderzoek rond Marokkaanse en Turkse
huwelijksmigratie in Vlaanderen. Volgens cijfers uit 2004, hebben Marokkaanse
vrouwen van de tussen- en tweedegeneratie een lichte voorkeur voor een partner
uit de herkomstregio (50,7%). Marokkaanse mannen prefereren dan weer iets
meer een in België opgegroeide herkomstgenote (56,6%). Bij Turken is de voorkeur
voor een partner uit de herkomstregio meer uitgesproken: 66,7% van de tussen- en