Εδώ - Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση

Τότε η νηπιαγωγός αποφάσισε να διερευνήσει πώς φαντάζονταν ότι είναι ένα μουσείο. Τα παιδιά,
παρακινημένα από τη σίτα της γιαγιάς, σκέφτηκαν ότι θα ήταν ένας χώρος όπου θα υπήρχαν παντού
παιχνίδια, κούκλες φτιαγμένες από πετσέτες ή κουρελάκια, στρατιωτάκια πελεκημένα σε ξύλο, μία
σίτα φτιαγμένη «χελιδόνα», ένα κότσι από το πόδι του κατσικιού, το ξυλάκι που έπαιζαν την τσίλικα
ό,τι ακριβώς άκουσαν να λένε οι μεγάλοι. Ωστόσο, γνωρίζοντας ότι στην πόλη τους δεν είχαν λαογραφικό
μουσείο, η νηπιαγωγός προσπάθησε να στρέψει το ενδιαφέρον τους στα μουσεία που υπήρχαν
στην πόλη.
- «Ναι, αλλά, για να βρούμε τη σίτα και όλα αυτά που λέτε, θα πρέπει να πάμε στο λαογραφικό
μουσείο που τα φιλοξενεί, θυμόσαστε πού μας είπε ότι ήταν η γιαγιά, όταν ο λαογράφος της
ζήτησε τη σίτα;»
- «Στην Κρήτη!»
- «Μπορούμε να δούμε στο χάρτη πόσο μακριά είναι και με ποιον τρόπο μπορούμε να πάμε εκεί;»
Τα παιδιά, με τη βοήθεια της νηπιαγωγού, έψαξαν στο χάρτη, βρήκαν την Κρήτη και έβαλαν ένα
σημαδάκι στο Ρέθυμνο· από εκεί είχε πει η γιαγιά ότι ήταν. Ύστερα έβαλαν ένα σημαδάκι και στη δική
τους πόλη. Με το χέρι τους άρχισαν να φτιάχνουν μία νοητή γραμμή που να ενώνει τα δύο μέρη. Ήταν
όμως πολύ μακριά. Πώς μπορούσαν να πάνε εκεί; Με αεροπλάνο! Ακολούθησαν την οδική γραμμή
που οδηγούσε μέχρι τη θάλασσα, θα έφταναν εκεί με αυτοκίνητο και μετά θα έμπαιναν σε καράβι.
Ήταν πραγματικά πολύ μακριά. Μήπως θα μπορούσαν να βρούνε κάτι πιο κοντά; Κάτι που να βρισκόταν
μέσα στην πόλη τους; Πού θα μπορούσαν να ρωτήσουν; Πώς θα μπορούσαν να μάθουν;