Ivan Dobnik - Vilenica

278 · Agron Tufa
Elegji për dritën
Ka nisë me u zhburgosë drita: çdo rrezë
me pingrrimë çan e then qafën si fyell kristali ndër gurë
ku majmet e panjohuna me bojën e vet.
Si bukë e ardhun, e mbrueme shekave t’errta -
drita ka nisë me teptisë.
Dheu asht i lagësht, qielli - i vramë;
ftyrpremë dergjen buzëprroni krenja t’paqarta ushtarësh
kërleshun me rrajë drandofillash.
Gurgullon i çartun hamendjesh
uji i shterrun qyshkur.
Ka nisë me u zhburgosë drita,
me u rrëxue përjashtë -
thes i artë me kashtë
prej frëngjive picirrake t’ksollës.
Me mendje ngarend dhe e prek,
ngarend dhe e prek,
e puth me buzët me bojë
kambanën në ag.
Tue qa me gjys ngashrime falem:
“Lavde, Zotynë, për dritën
që na e ep ma të madhe se Ndriçuesin!”
E dallgë mbas dallge, dallgë mbas dallge
tue e lpi si kurmin e Afërditës
e shtyn terrin me fshesë
deri kur drita kapet për majë.