Ivan Dobnik - Vilenica

Orfeu
Jeta jote – burgosur aq mirë,
Mbështjellë puthitur e pa drojë
Me fletët rrotullame të një qepe
E flijoi, ah, thelbin e vet
Me të mshehtat e mbrame –
Kur tehu i thikës feksi
Ngulmueshëm, duke grirë
Zemrën tënde të njomë -
Topitur erudicionesh fiktive.
Lotët e Euridikës në kuzhinë
S’kanë tjetër shkak
Pos faktit
Që ti je i vetmi ingredient lotsjellës
Në sallatën e rëndomtë familjare.
Engjëj në krizë
Moskë, 2001
Agron Tufa · 279
...Sa qeshë kthyer nga lufta e fundit. Duart më hanin për parmendë,
andaj mësyva drejt plevicës. Shtyva deriçkën dhe, kur sytë më qenë
mësuar me mugun e lagështirtë që kundërmonte erë të përndezur
myku, mend më mbyti dhimbsuria nga pamja kundruall: - një deng
me engjëj që teshtinin në qoshe. Njërit i qenë përskequr bajamet e nuk
gëlltitej dot, nësa një tjetri, gulshe ngashërimash i fureshin në gabzherr.
Engjëj të tjerë anemikë, memzi më thanë me gjysmë zëri se shoku i tyre
paskësh rënë tragjikisht në dashuri me harkun e një sharre dhëmbërënë
në murin përkarshi, nësa përgjigjja vononte. Engjëlli i tretë përpiqej
dëshpërueshëm të spikaste me shenja, por s’ia dilte dot, ngase një engjëll i
katërt, për shaka, i rraste dorën gjer në ezofag, sapo sivëllai i tij gogësinte.
Dhe gogësinte ky i gjorë krye çdo dy-tre minutash. E dhimbshme – t’i
shihje ashtu, të zbehtë e të ndryshkur lagështire, mbledhur stivë në
qoshk, as me qenë duaj thekre. I trazova me sfurk dhe i qita jashta për
diell. Mandej urdhërova shërbëtoren t’i gostiste me çaj të nxehtë e biskota
dhe lypa të dija, me shpresë mos ndërmendnin sadogrimë, misionet e
tyre të harruara.
Tiranë 01 .01 .2002