Het einde van de huidige wereld en De triomf van Jezus Christus Zijn Kerk en De geheimen van het toekomstige leven.pdf

119Augustinus, toen zij op haar sterfbed aan haar zoon vroeg: “Zoon, Ik vraag je,gedenk mij iedere dag, dat je aan het Altaar staat en het H.Misoffer opdraagt.Het was niet door tranen, dat de Heilige Ambrosius zocht zijn gevoelens vandiepe genegenheid wilde te kennen geven voor Keizer Theodosius, toen hijzei: “Ik heb van deze vorst gehouden, en omdat ik van hem hield, zal ik hemniet in de steek laten totdat ik hem heb geleid naar het Verblijf, waartoe zijndeugden hem roepen. Oh mensen, haast u daarheen en samen met mij, verspreidop de overblijfselen van deze prins de wierook van uw gebeden, deontboezeming van je liefde en de smart van je boete.”Maar, wat zeg ik? – tranen? Die tranen, die altijd beloofden te vloeien, drogengauw op. Onze wispelturige harten worden moe namen uit te roepen diegeen weerklank hebben in ons gemoed als antwoord. We worden moe naarherinneringen te zoeken, die voor altijd uit ons zicht zijn verdwenen. Opgegaanin de maalstroom van de wereld en haar beuzelachtigheden, deinzen wijterug van een gedachtenis te ernstig en pijnlijk. Na het afscheid volgt de vergetelheid.En van de smarten van de dood wordt het snelst afstand gedaandan van wat ook..Arme doden! Na een paar dagen van verdriet en rouw en een paar hoffelijkhedenvolgens etiquette en conventie, wordt je weer een tweede keer begravenin een graf, wreder en killer dan die in welke je eerst gelegd werd. En dattweede graf heet: vergetelheid! – hard, onmenselijk, meedogenloze vergetelheid,zoals dat doodskleed, de laatste bekleding van de stof van je ledematen;zo is vergetelheid, dat je stille verblijfplaatsen zal omhullen, die niemandmeer zal bezoeken. Vergetelheid over je naam, die niemand meer zal uitspreken.Vergetelheid in je huis, in de harten van je vrienden en kinderen, waargeen onderwerp van gesprek je herinnering zal oproepen. Ja, een diepe envolledige en ongeneselijke vergetelheid en dit ondanks de meest hartverscheurendevaarwel uitingen, die aan je gericht waren, ondanks de beloftenaan je onsterfelijke nagedachtenis en de verklaringen zo vol van tederheid.Eens ontmoette Onze Heer Jezus Christus een zeer ongelukkige man aan dekant van de vijver van Siloe. Het gelaat van deze man was lijkbleek. Zijn ogenzagen hol en lusteloos en zijn ledematen waren verschrompeld en stijf. Verlamdlag hij en bewegingloos aan de rand van de vijver van Probatica, vertraptdoor de voorbijgangers., blootgesteld aan het weer en alle onaangenaamhedenvan de lucht. Toch was hij geenszins getroffen door een ongeneeslijkeziekte. Om genezen te worden hoefde hij geen ervaren dokters tehebben, ook was het niet nodig om in bergen en dalen te zoeken naar medicijnenof geneeskrachtige kruiden. Een lichte duw zou al voldoende zijn omhem in de vijver te brengen op het moment dat de engel van de Heer afdaaldeom het water in beweging te brengen. Jezus zag deze verlamde man en hadmedelijden en met een bewogen stem zei Hij: “Wil je genezen worden? Dezieke man antwoordde: “Heer, ik heb niemand, die mij in het water laat afda-