Het einde van de huidige wereld en De triomf van Jezus Christus Zijn Kerk en De geheimen van het toekomstige leven.pdf

146wachtingen weten te richten boven de taferelen van het huidige leven, enomdat wij niet nadenken over onze bestemming en einde.Onze bestemming is: God te bezitten en het Eeuwige Leven, woning van ditverblijf, waaruit alle kwaad is buiten gesloten en waar wij een menigte eneen overvloed van alle goederen mogen genieten, een plaats die in de volksmondgewoonlijk wordt genoemd: de Hemel.De Hemel: dit is de fakkel, die de sterke aantrekkelijkheid van de aardsedingen doet verbleken, het licht, dat ons oordeel omvormt, en armoede, ziekte,en de onbeduidendheid van onze levensstaat doet koesteren als een goeden rijkdom, eerbetoon, de gunst en lof van de wereld laat zien als eenkwaad.... De gedachte en de verwachting van de Hemel dreef de apostel Paulusertoe om de zwaarste taken en de meest formidabele gevaren te trotseren.Zij deden hem overvloeien van vreugde te midden van lijden en tegenslagen.De gedachte aan de Hemel ontstak bij de heiligen een heilige dorstnaar het martelaarschap en maakte hen onverschillig voor wereldse eer eneen comfortabel en gemakkelijk leven en bij het beschouwen van de koninklijkepracht en de schittering van de hoven waren heiligen als Polycarpus,Ignatius van Antiochië, Antonius, vol van afkeer en minachting in hunhart en riepen uit: “Aarde, hoe laag lijkt je voor mij, wanneer ik de Hemel beschouw!”Zie bijv. de reiziger; bij zijn thuiskomst van verre landen, druipend van hetzweet, afgemat door de lange tocht; hij loopt moeizaam en gebogen door devermoeidheid en leunend op zijn stok.., maar eenmaal de heuveltop bereikt,ontdekt hij in de verte aan de verre horizon en samengepakte wolken dekerktoren van zijn dorp, het dak dat zijn geboortehuis en de bomen er omheen, die aan zijn jeugd doen denken – dan valt alle moeheid van hem af enmet nieuwe moed rent hij voort als op vleugels. Evenzo wanneer ons uithoudingsvermogenafneemt en wij voelen ons niet meer opgewassen tegen de offers,die de wet van God van ons vraagt, laten we dan onze blik naar bovenrichten en ons hart naar het hemelse Vaderland.Maar, hoe de wonderen beschrijven van de Civitas Dei...de Stad Gods kunnenbeschrijven, dat visioen en die onuitsprekelijke vreugden, die in geenenkele taal kan uitdrukken en die alle begrippen van het menselijke verstandte boven gaan? De Hemel, we hebben het niet gezien.. Ronddolende reizigersin deze vallei van duisternis en tranen zijn wij teruggebracht als de ballingenvan Israël aan de oevers van de Euphraat om onze harpen en gitaren aan detreurwilgen op te hangen van dit miserabel menselijk bestaan. Geen menselijkestem, geen lier kan ooit klanken voortbrengen die in harmonie met demelodieën en de zoete klanken, waarvan die onbeschrijflijke Stad weerklinkt.We kunnen slechts praten in een raadsel, in termen van primitieve en gebrekkigevergelijkingen. Onze enige bron is onze herinnering van de lossetrekken, die hier en daar te vinden zijn in de H.Schrift en de schatten van deKerkleraars, de onvolledige en verzwakte ingevingen, die de Kerkvaders