Het einde van de huidige wereld en De triomf van Jezus Christus Zijn Kerk en De geheimen van het toekomstige leven.pdf

147hadden over dat gelukkige oord. Laten we hopen, evenwel dat de goddelijkegenade ons beperkt verstand te hulp komt en aanvult wat aan onze gebrekkigewoorden ontbreekt, en dat, tot op zekere hoogte, wij onze zielen kunnenafwenden van de lage affecties en ze doen hunkeren naar het eeuwigdurendeVaderland.Laten we opmerken, dat de Heilige Schrift de Hemel noemt: Requies eenRust! Anderzijds wordt ons gezegd, dat er in dit verblijf twee soorten bewonerszijn; GOD op de eerste plaats, van Wie de Hemel de Tempel is en deTroon; op de tweede plaats: de Engelen en de mens, geroepen om zich te verenigenmet God en te delen in Zijn hoogste Geluk en Zaligheid. De Hemel isdus de plaats van “Rust” voor de mens; dubbele waarheid, die wij zullen gaantoelichten en verder ontwikkelen.In de H.Schrift noemt God de Hemel: zijn “Rust”. De Hemel is het einde, deafsluiting van Gods werken in de natuur en in tijd. De opperste verheerlijkingvan het oneindige Wezen in Zijn intelligente schepselen, wanneer Hij hen zalverheffen naar de hoogste hoogten van alle vooruitgang en volmaaktheid, zalHij hen kronen met Zijn zegel van de onherroepelijke grootheid van onze bestemming.Om de pracht van deze Rust van de Almachtige op het spoor te komen – inzover onze beperkt vermogen dat toelaat – laten we dan - het werk van ZijnWijsheid overziende, dat de ontplooiing van de eeuwen bezielde, tot voltooiingheeft gebracht, een kunstenaar als voorbeeld nemen, die juist een meesterwerkvoltooid heeft en, in de ontplooiing van genialiteit, op aarde een monumentheeft opgericht, dat bestemd is om het zenit van zijn roem te zijn eneen onnavolgbare wanhoop van komende eeuwen. Hij heeft in zijn werk al definesses van zijn kunst grondig benut. De wereld juicht en bewondert hem. Dekunstenaar, echter, valt ten prooi aan moedeloosheid en verdriet, Hij beseft,dat hij maar een mens is. In de stoutmoedige vlucht van zijn verbeelding,werd hij gegrepen door een beeld. Hij zag een perfectie, een ideaal, dat hijniet kon uitdrukken in een of andere vorm op het kille doek of het stommegesteente, en waarop al de koude streken van zijn penceel en al de kracht vanzijn kunst tot niets kwam. Onze kunstenaar, ziende de enthousiaste menigteaan zijn voeten vallen, blijft in gedachten droevig gestemd te midden van hunlof en toejuichingen, maar geniet geen rust.Maar, indien de hand en de macht van deze kunstenaar gelijk zouden zijnaan de hoogte en de adem en de begeestering van zijn geest; indien hij meesterwas van de natuur en in staat zou zijn om het te buigen naar zijn overdrijvingenen dromen, om het te transformeren in een perfect levend beeld vanhet ideale concept, dat hij in zijn geest had; Indien hij het marmer kon bezielenen het met gevoel het leven kon inenten en indien een licht helderder dandat van de zon zou stralen van de gouden en kostbare steen in zo’n orde geplaatsten met zo’n perfecte kunst; indien, ten slotte, de materie los van haareigen zwaarte, zou opstaan uit zichzelf naar dat nivo omhoog, tot waar de