Het einde van de huidige wereld en De triomf van Jezus Christus Zijn Kerk en De geheimen van het toekomstige leven.pdf

132scheiding van ieder schepsel, die hem afleiding en vermaak kan geven; omhullendepijn, die hem niet laat zien, hetzij boven zijn hoofd of aan zijn voetenof rondom hem, wat dan ook behalve verlatenheid en schrik, en dit zodat hijde grootheid van God mag erkennen, die hij versmaadde, en dat, in uiterstebenauwenis van hem de hulde wordt afgedwongen, die goedheid niet konverkrijgen, en hij mag uitschreeuwen, zoals Julianus de Apostaat uitriep bijzijn sterven: “Jij hebt overwonnen, o Galileeër”!!!Zonder twijfel is de toestand van de onverlichte straf voor onze geestschrikaanjagend, maar het is de noodzakelijke sanctie van het goddelijke regering.Een tijdelijke hel, zoals het vagevuur, zou niet voldoende zijn om deorde en sancties te handhaven. Inderdaad hoeveel mensen in dit leven makenzich zorgen om het vagevuur? Hoeveel slappe en laffe Christenen zijn er niet,die liever duizend vagevuren zouden verdragen, dan hun genot voor eenogenblijk te moeten missen! Een Duitse filosoof, in een gesprek met eenvriend, zei eens: “Om de vervulling van zo’n wens, van zo’n ambitieus project,waarop ik mijn hart gezet heb, zou ik graag twee miljoen jaren van mijn eeuwigezaligheid willen geven”. Zijn gesprekspartner antwoordde, “Je bent ergbescheiden in het offer, dat je brengt”. De mens waardeert slechts dat, wat oneindigis: laat een ‘schepsel’ tot hem komen met een verleidelijke glimlach encharme, en hij zal haar onmiddellijk overladen met al deze oneindigheid, dieopgesloten zit in zijn affecties en zijn dromen, en hij zal op haar het ideaal ende bekoorlijkheid doen neerkomen van een immense en onbeperkt geluk;welnu, tegenover deze tastbare en levende oneindigheid, die zijn hart totkoortsachtige hitte en een woest vuur in zijn zinnen ontsteekt, plaatst hiertegenovereen straf van oneindige duur, de bedreiging, die voor hem schijntte liggen in een verre, onbepaalde toekomst; een straf waarvan hij een vaagidee heeft, maar die hij voelt zeker minder streng te kunnen maken voor zijndood – deze tijdelijke hel, zeggen we, zal voor die man een bescheiden compensatieschijnen voor de onbeperkte genot, dat één minuut van macht engenot hem geschonken is. Hij zal alles riskeren; hij zal de miljarden en miljardeneeuwen inleg zetten, waarmee je hem bedreigt; en hij zal zich verbeeldendat hij een goede partij gewonnen heeft.; tenzij het eeuwigheid is, zal hijniet marchanderen noch over de graad noch over de tijd. Hij, die dat niet gelooft,heeft nooit de diepten van de menselijke natuur gepeild; een onsterfelijkwezen, heeft verwachtingen en vrees nodig, die van niveau zijn; Al watniet eeuwig is verdwijnt voor de afschuwelijke immensiteit van zijn verlangens.11 ) Na de feiten vastgesteld te hebben over het onderwerp van eeuwigheid,laten we nu de straffen behandelen, hun intensiteit, en plaats, waar deduivels en de verdoemden ze ondergaan. De straffen, die de verdoemden ondergaanzijn van twee soorten; negatieve en positieve. De negatieve straf bestaatin de straf van de verdoemenis: d.w.z. het verlies van God. De positieve11 . Nicolas, Études sur le Christianisme