Het einde van de huidige wereld en De triomf van Jezus Christus Zijn Kerk en De geheimen van het toekomstige leven.pdf

203haar ziel met het zwaard van de Seraphim, placht uit te roepen temidden vanhaar afmatting en verwarring: “Aut pati, aut mori – ofwel lijden ofwel stervenDe heilige Ignatius van Antiochië, veroordeeld om voor de wilde beesten geworpente worden, was op weg naar Rome om mee te doen in de feestelijkespelen van keizer Trajanus. Op de reis daarheen waren soldaten om hemheen, wilde beesten met menselijke gezichten, die hem bewaakten, die als tijgersen luipaarden tegen hem tekeer gingen.Temidden van hun luidruchtig kabaal en bijgestaan door vrienden en leerlingendie zich aan hem opdrongen om van zijn lippen een laatste groet en zegente vernemen, richtte Ignatius zich op, reeds schijnend met een hemelse, bovenmenselijkeglorie en gegrepen door een heilige vervoering, vol hoop envertrouwen op God, uitte woorden nooit eerder gesproken door een menselijketong:“Moge de furie van de beesten mijn vreugde zijn...wees niet bewogen door eenvals medelijden met mij. Als jullie zo tegen mij doen, dan zal ik de eerstezijn,om die dieren aan te wakkeren en hen dringen mij te verslinden. Vergeefmij, mijn zonen, Ik weet wat goed is voor mij. Nu begin ik een waardig leerlingvan Jezus Christus te zijn en zoek ik niet langer de zichtbare vergankelijkedingen, zodat ik sneller en zeker Jezus Christus mag vinden...Ja, kom vuur,kruis, en beest, kom de verscheuring van mijn ledematen en vermorzelingvan mijn lichaam”.En, bij het horen van de brullende leeuwen, riep hij uit: “Ik ben de graankorrelvan Jezus Christus, ik wil worden gemalen door de tanden van de dieren,zodat ik als zuiver brood mag dienen aan Christus’ tafel.”Om de gevoelens te begrijpen, die deze heilige bisschop inspireerden en debetekenis te vatten van de vreemde woorden die van zijn lippen kwamen,moeten we herinneren dat Jezus Christus, in het Evangelie, de Kerk en deHemel vergelijkt met een graanschuur, en de uitverkorenen met graan entarwe.Deze gelijkenis is de bron van een verheven leer en moraal. De graankorrelbereikt pas haar volmaaktheid door een drievoudige dood, waarvan het effectis: haar op te wekken naar een drievoudige waardigheid en drievoudigleven.Aldus, tegen het einde van de herfst ploegt de landbouwer de graankorrelin de voor. De graankorrel gaat tot ontbinding over door het vocht en vermengtzich met ander sap, en verdwijnt, zodat het voor de toevallige waarnemerals onvindbaar verloren lijkt; maar, bij de eerste stralen van de lentezon, haalt de graankorrel, die voor altijd uitgedoofd leek, vruchtbaarheid uithaar schijnbare dood en wordt herboren in de vorm van een verjongde envernieuwde koornaar.Toch is dit niet het eindpunt van de voltooiing van deze tarwekorrel. Ze isgeroepen tot een nog wonderbaarlijkere transfiguratie. Om dit te bereiken