LOZAN'DAN GÜNÜMÜZE BATI TRAKYA'DA AZINLIK EĞİTİMİ ...

161
2) Azınlık çocuklarının çok az bir bölümü azınlık liselerindeki eğitime
katılabilmektedir.
3) Çocukların çoğu, gönderildikleri düşük seviyeli teknik okullarda ya daha ileri
gitmeden ayrılmaktalar, ya da hiç diploma almadan okulu terk etmektedirler.
4) Genelde dil konusundaki geri kalmışlık sorununa yapısal bir çözüm
getirilememektedir”. 354
Bu sıralanan maddeler azınlık çocuklarının eğitimdeki sorunlarını gösteren
göstergelerdir. Burada sorulması gereken bunun temelinde yatan neden yada nedenlerin ne
olduğudur. Genellikle Yunan toplumu, okulları, eğitimcileri, yazarları, araştırmacıları ve
siyasetçileriyle azınlık çocuklarının eğitimdeki sorunlarını “geri kalmışlık” olarak
tanımlıyorlar ve bunun sebeplerini kültürel farklılıklarla, yalıtlanmayla veya velilerin sosyoekonomik
durumlarıyla açıklıyorlar. Yani çocukların anne ve babaları farklı sosyal çevre, dil
ve kültürden geldikleri için aynı kaderi çocuklar da paylaşıyor ya da paylaşmak zorunda
kalıyor. Böyle bir analizin tabii ki gerçek yanları vardır ancak bu analizde eğitim kurumları,
bu kurumlardaki yöneticiler, müfettişler, bu işi yönlendirenler ve politikalar nedense
unutuluyor. Öyle anlaşılıyor ki toplum bu tür kurumlarını ve yöneticilerini sorgulamaktan
kaçınıyor. İşte asıl sorun da buradan kaynaklanıyor.
Eğer gerçekten çocukların eğitimdeki bu kötü durumlarından ebeveynler sorumluysa
bu konuda yapılabilecek çok fazla bir şeyin olmadığını söylemek yanlış olmayacaktır. Çünkü
velilerin bu durumları eğitim politikalarının dışındadır ve sınıflı bir toplumda azınlık
bireylerinin konumlarının düşük seviyede olması ne ebeveynlerin ne de çocukların
kabahatidir. Demek ki geriye eğitim kurumları ve bunları yönlendiren politikalar kalmaktadır.
Sayın Frangudaki ve ekibi şunları da dikkate alırlarsa daha başarılı olacaklardır:
Yerleşik eğitim kurumları, gerçekte değişen toplumun ihtiyaçlarına cevap verebilecek
bir durumda değiller. Eğitimde azınlık çocuklarının gelişimini engelleyen bir yığın yapısal
mekanizmalar bulunmaktadır. Bunları kimi uzmanlar “kurumsal ayrımcılık” olarak
niteliyorlar. Kurumsal ayrımcılık, kurumların yabancılara yönelik bilinçli bir dışlama biçimi
değildir; belki kurumların kendi amaç grubunu ve bu grubun özelliklerini dikkate
354 Canatan, Avrupa’da Müslüman…, ss. 220 - 221