LOZAN'DAN GÜNÜMÜZE BATI TRAKYA'DA AZINLIK EĞİTİMİ ...

211
oluşmasında Yunanlı velilerin ayrımcı ve ırkçı davranışları belirleyici bir rol
oynamaktadır. Azınlığın yoğun olarak oturduğu semtlerde / kasabalarda Yunanlı
veliler, çocuklarını mahalle dışındaki okullara göndermeyi yeğlemektedirler.
8) Azınlık öğrencilerinin eğitimdeki geri kalmışlığını gidermeyi amaçlayan olanaklar,
okullar tarafından bu amacın dışında kullanılmaktadır. Yapılan araştırmalarda bu
ortaya çıkarılmıştır.
9) Okul yönetimlerinde, söz hakkı kurullarında ve okul-aile birliklerinde azınlık
velilerinin sayısı yok denecek kadar azdır. Bu konuda gerek okulların gerekse
velilerin çekingen davrandıkları gözlenmektedir.
Daha önce de belirtildiği üzere, bugün gelinen aşamada eğitimin kurumsal
yapısındaki dışlayıcı mekanizmalar (kurumsal ayrımcılık) veli ve öğrenci özelliklerinin önüne
geçmiştir. Başka bir deyişle yabancı öğrencilerin eğitimdeki sorunu bir geri kalmışlık sorunu
değil, bir geri bırakılmışlık sorunudur. Bu bağlamda başarısız öğrencilerden ziyade, başarısız
okul ve eğitim sisteminden bahsetmek gerekmektedir. Dolayısıyla yabancı çocukların ve
gençlerin eğitimdeki sorunları kurumsal anlamda bir eğitim reformunu zorunlu kılmaktadır.
Eğitim kurumları çocukları geleceğe hazırlayan kurumlardır. Bu çerçevede okullar
çocuklara sadece mesleki formasyon için gerekli olan bilgi ve becerileri kazandırmaz, aynı
zamanda onların kimliklerini şekillendirecek değer ve normları da (yani kültürü de) aktarırlar.
Bu bağlamda şu soru azınlık öğrencileri açısından yaşamsal bir öneme sahiptir:
Yabancılaşmadan katılım mümkün müdür? Bugünkü eğitim sistemi ve eğitim politikaları, çok
kültürlü bir toplumu önlerine hedef olarak koymadıkları için eğitimde yeni bir model arayışı
söz konusu değildir. ‘Çok kültürlü toplum’ , ‘kültürler arası eğitim’ ve ‘kurumsal ayrımcılıkla
mücadele’ gibi kavramlar daha çok konuşmaları ve notaları süslemek için kullanılmaktadır.
Bu kavramların gerçek içerikleri ve olası sonuçları hakkında resmi makamlar henüz gerekli
bilgilere sahip değiller ya da bunları uygulamaya aktarma niyetini taşımıyorlar. Belki de bu
kavramlarla ifade edilen yeni bir toplum ve eğitim düzenini gerekli görmüyorlar.
Gerek Türkiye’de gerekse Yunanistan’da üniversite eğitimine başlayan kuşaklar, dil
ve altyapıya ilişkin konularda fazla sorunlarla karşılaşmamaktadırlar. Bunlar için eğitimin
genel yapısından kaynaklanan sorunlar vardır. Özellikle kimlik gelişimi noktasında olanaklara
sahip değildirler. Göçmenlerin kurdukları örgütler bu gençlerin sosyo-kültürel
gereksinimlerine yanıt vermemektedir. Örgütlenme düzeyi henüz cılız olan öğrenci dernekleri