Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

PO PIELGRZYMCE
Krystyna Strączek
Kiedy Karol Wojtyła został wybrany papieżem, miałam rok. Nie
znałam innego papiestwa niż pontyfikat Jana Pawła II, nie znałam innego
Kościoła niż Kościół, któremu on przewodził. Po raz pierwszy czekałam
na Papieża, który nie był „papieżem-Polakiem”. W pewnym sensie
po raz pierwszy w sposób całkiem bezinteresowny i czysty czekałam na
głowę mojego Kościoła – bez narodowych sentymentów, patriotycznego
uniesienia, bez domieszki polskiego mesjanizmu.
Zapamiętałam tę pielgrzymkę jako pielgrzymkę gestów i znaków.
Benedykt XVI tak wytyczył jej trasę, jakby pragnął dotknąć ziemi i zrozumieć
naród, który wydał jego poprzednika. Jakby chciał odkryć Tajemnicę.
Jakby to było poniekąd naszą, Polaków, zasługą, kim stał się
Karol Wojtyła. Żyjąc tu, nie umiem jasno dostrzec w tym naszej zasługi.
Boję się, czy jesteśmy w stanie unieść tę odpowiedzialność, jaką nałożył
na nas nowy papież. Ufam jednak, że „Duch wieje, kędy chce”.
Zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę dopiero patrząc na Benedykta,
odkrywam wyjątkowość Jana Pawła. Ale odkrywam też samego Benedykta
w jego kruchości i zarazem heroizmie, z jakimi dźwiga brzemię bycia
następcą człowieka nazywanego wielkim. Porusza mnie jego lęk zmieszany
z odwagą, gdy wychodzi do skandującego tłumu. Jego pokora, kiedy
godzi się pozostawać w cieniu, i siła, bo dzięki niej nie traci siebie.
Wszyscy pamiętamy niebywałą tęczę w KL Birkenau. Ale poprzedził
ją inny obraz. Oto przygarbiony już ze starości człowiek w białej szacie
samotnie przekracza bramę zwieńczoną napisem „Arbeit macht frei”. Za
nim kłębi się tłum purpuratów, sunie świta papieska, jednak on jest sam.
Tak w doświadczeniu krzyża każdy z nas jest sam – jak Chrystus. I w doświadczeniu
śmierci. Bo w tej jednej godzinie już nikt z ludzi nie pomoże.
Najpierw przez bramę śmierci przechodzi Głowa, a dopiero potem
cały Kościół. I to jest prawdziwa Pascha, przejście ze śmierci do życia.
Taką Paschą była śmierć Jana Pawła II. Tak samo odczytuję ten znak
pozostawiony przez Benedykta XVI – jako wezwanie, by pójść za nim.
A potem już tęcza.
Moja córka urodziła się niecałe pół roku po śmierci Jana Pawła II,
pięć miesięcy po tym, jak Joseph Ratzinger został wybrany papieżem.
Nie pozna nigdy Kościoła pod przewodnictwem Karola Wojtyły. Ale
nic nie straci, jeśli nauczy się czytać znaki.
8
KRYSTYNA STRĄCZEK, ur. 1977, redaktor „Znaku”.