Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

ZDARZENIA – KSIĄŻKI – LUDZIE
je prawdziwe znaczenie w świetle wydarzeń paschalnych opowiedzianych
w formie trynitarnej historii Boga.
Recenzowana książka przekonuje, że to nie oparte na filozofii dociekanie
istoty Boga, ale trynitarne doświadczenie wydarzeń paschalnych,
takie jak u pierwszych chrześcijan, pozwala zobaczyć Boga jako
Trójcę, a historię człowieka widzieć jako osadzoną w Jej historii. A ponieważ
to, czego doświadczyli uczniowie Jezusa Chrystusa, powierzone
zostało Kościołowi, słusznie możemy się spodziewać, że to właśnie w nim
odnajdziemy to ich doświadczenie trynitarnego kształtu Paschy, że to
właśnie on je w nas wzbudzi, że to on sprawi, iż zobaczymy, że nasz Bóg
jest Trójcą. Jest to tym ważniejsze, że – jak pokazuje dzieło włoskiego
teologa – postrzeganie Boga jako Trójcy zmienia nasze wyobrażenie o Jego
stosunku do naszych dziejów. Ponieważ nasza historia dzieje się w historii
Trójcy, możemy Go widzieć jako bliskiego człowiekowi, nieobojętnego
na ludzkie losy, dostępnego. A o ukształtowanie takiego wizerunku
chrześcijańskiego Boga, jak sądzę, warto zabiegać.
Czy jednak to „historyczne” podejście do problemu Trójcy wyklucza
przejście do głębszej refleksji nad Nią, refleksji, która w jakiś sposób
mogłaby dotknąć głębi objawiającego się Boga? I czy w ogóle takie przejście
jest potrzebne? Bruno Forte twierdzi, że jest ono i możliwe, i konieczne,
chociaż oczywiście ma świadomość od dawna dostrzeganego
problemu: Bóg wprawdzie manifestuje się w swoich dziejach, ale nie da
się Go do nich sprowadzić, przewyższa On wszelkie pośrednictwo zdarzeń
czy słów, poprzez które daje się poznać człowiekowi. Mimo to
możliwe jest powiedzenie czegoś o Nim właśnie w świetle wydarzenia
paschalnego, które, jak wskazuje włoski teolog, objawia historie poszczególnych
osób: Ojca, Syna i Ducha. Dla Brunona Fortego ważny jest kontekst
trynitarny refleksji, bo tylko wtedy Ojciec może być traktowany
jako „Dobra Nowina”, nie zaś monarcha czy despota. Dzięki takiemu
podejściu ukazana zostaje bowiem darmowa i pełna szczodrobliwości
miłość Ojca w jedności z Synem i Duchem. Kontemplacja misterium trynitarnego
pokazuje Ojca jako Pierwotną Miłość. Z kolei Syn, pochodzący
od tego, kto jest źródłem i początkiem, wiecznie kochającą miłością,
ukazuje się jako czyste przyjęcie, wiekuiste posłuszeństwo miłości,
jest tym, na którym spoczywa ruch nieskończonej hojności pierwotnej
Miłości. Duch, w którym Syn oddał się Ojcu w godzinie krzyża, którego
powierzenie stanowiło najwyższą formę spełnienia Miłości, w którym
Ojciec dał pełnię życia ukrzyżowanemu, wskrzeszając Go i pojednując
w Nim świat ze sobą, jest zaś pojmowany jako Ten, Kto otwiera
147