Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

TEMAT MIESIĄCA
Jak Pani trafiła na ten trop podróżowania?
Był taki okres, kiedy strasznie chciano uświadomić ludziom, że Polska
ma szeroki pas wybrzeża i że chce być państwem morskim. Starano
się więc stworzyć takie instytucje, które by tę morskość i związanie
z morzem propagowały. Między innymi powstał tzw. klub
marynistów – ludzi piszących i interesujących się głęboko morzem,
dla których linie żeglugowe (trampowe i regularne) rezerwowały
miejsca. Byli oni dopisywani do listy załogi i brali udział w organizowaniu
życia kulturalnego na statku. Ja uczyłam zwykle angielskiego
lub propedeutyki historii sztuki, by marynarze po zejściu ze statku
wiedzieli, na co patrzą.
Czy dzisiaj podróżowanie w ten sposób jest jeszcze możliwe?
W tej chwili nie, bo, po pierwsze, Polska nie ma statków, a po drugie,
dzisiaj postój w porcie trwa 3–4 dni i dzięki kontenerom to
wszystko jest zupełnie inaczej zorganizowane. Przedtem takie postoje
w portach trwały trzy, cztery, czasem pięć tygodni w jednym miejscu,
plus jeszcze stanie na redzie. Wtedy podczas postoju statku schodziło
się i ruszało w nieznane, a zjawiało, kiedy statek miał odpływać.
Albo się nie zjawiało i musiało gonić ten statek po innych
portach.
Skąd Pani fascynacja morzem?
Rzeczywistość życia na statku kiedyś mnie bardzo pociągała, w dzieciństwie
marzyłam o tym, aby zostać kapitanem! Marynarze to ludzie
trochę wyobcowani z normalnego życia, mają dziwny, pokratkowany
żywot, umieją marnować czas. Na lądzie marzą o morzu,
na statku – o lądzie. Kiedyś wydawali się mi się tacy conradowscy,
ale było w tym dużo literatury. Poznawałam bowiem morze poprzez
lekturę Conrada, którego moja Mama czytała mi od wczesnego
dzieciństwa. Później, kiedy zaczęłam podróżować statkami,
fascynowało mnie to, że w tym kołysaniu (taki też jest tytuł jednej
z moich książek) wyznaczonym przez rytm poruszania się statku
49