Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

ROZMOWA Z HALINĄ BORTNOWSKĄ
nowoczesne centrum konferencyjne w kształcie wieży, gdzie odbywały
się międzynarodowe imprezy. My w redakcji ciężko pracowaliśmy,
a Japończyk pisał: „bla bla bla”. Cała konstrukcja budynku
była utworzona z tych bardzo pracowicie wypisanych, mikroskopijnych
liter. Wykonał też rysunek przedstawiający mnie jako sowę
w kratkę, bo taką nosiłam wtedy chustę, z magnetofonem pod skrzydłem.
Był to nowoczesny jak na tamte czasy magnetofon kasetowy,
za pomocą którego uprawiałam działalność reporterską.
Na koniec Japończyk urządził nam ceremonię picia herbaty w intencji
rozwoju ruchu ekumenicznego na świecie. Wtedy też dowiedziałam
się, że starożytnym zwyczajem herbatę pije się wspólnie w jakiejś
intencji.
Czy tamten rodzaj zdumienia – jak pod drzewem jacarandy w Nairobi
– pojawiał się jeszcze, w innych miejscach na ziemi?
Wielokrotnie! Na przykład w 1981 roku: skąd ja się wzięłam na strajku
– w kombinacie w Nowej Hucie? Stoję na zgniataczu, mówię do
robotników. Od tego, co zrobię, wiele zależy, może nawet to, co
będzie dalej z nami i wojskiem, które stoi naprzeciwko. Jakie dziwne
koleje losu doprowadziły mnie w to miejsce?
Właściwie taki moment przeżywam też w tej chwili. Co ja tu robię,
opowiadając o tym wszystkim? To też jest skrajnie nieprawdopodobne.
Tamte wyjątkowe błękitne kwiaty jacarandy często mi się przypominają.
Ale nawet nie mogę ich pokazać. Mam setki przezroczy,
ale na tych przezroczach one są różowe. Ta barwa na kolorowej
fotografii tamtej epoki zamienia się w różowy. I w tym widzę też
jakiś symbol, że utrwalenie czegoś, nawet na czymś tak niby dokładnym
jak fotografia, jest też jakąś zmianą.
To chyba ostrzeżenie dla czytelnika.
Tak, kiedy przeżycie staje się opowieścią, zmienia kolor. Choćby się
chciało, żeby tak nie było.
78