Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

16
JANUSZ PONIEWIERSKI
erudycyjne, akademickie – choć przecież dbała o to, by jej współpracownicy
dobrze znali języki obce, dużo czytali i dzielili się swoją
wiedzą z czytelnikami (stąd właśnie obecność w piśmie comiesięcznych
omówień nowości wydawniczych – polskich i zagranicznych).
Bliskie jej było natomiast pragnienie Norwida: żeby istniało w Polsce
czasopismo pokazujące codzienność z perspektywy wieczności.
Tak właśnie redagowała „Znak”.
Dobrze rozumieli to ówcześni czytelnicy, przynajmniej niektórzy.
„Znak” – pisała z Nowego Jorku Ewa Gieratowa – ma inne zadanie niż
literatura fachowa z zakresu paleontologii, psychoterapii, kosmologii, teorii literatury.
Niechże znawcy tych dziedzin, pisząc dla „Znaku”, nie wdają się w techniczne
szczegóły, zbyt rozwlekłe i zawiłe, a za to niech (...) posuwają na swoich
odcinkach tę samą sprawę: odkrywanie Boga w kosmosie, odkrywanie związków
i jedności wszystkich nauk w człowieku, a co za tym idzie – pojmowanie
Wcielenia, wchodzenia Boga w świat.
I dalej:
Znak nasz i tytuł „Znaku” to poziom skrzyżowany z pionem. (...) [Ten]
tytuł obowiązuje. Poziome ramiona mają objąć globalnie świat, a pion – związek
Boga i człowieka – trzeba umacniać dosłownie z każdym oddechem. (...)
Niech o tym nadal mówi „Znak”. Niech pojęcia znane z nauk przyrodniczych,
z ekonomii, socjologii, matematyki, swym nowym językiem mówią zawsze o tym
samym: skąd i po co jesteśmy, dokąd, do Kogo idziemy, którędy droga.
Wtedy, na przełomie lat 60. i 70., redakcja miesięcznika zajmowała
dwa małe pokoje w kamienicy przy ul. Siennej 5, na pierwszym
piętrze. Oprócz Hanny Malewskiej do ścisłego zespołu redakcyjnego
należeli: Halina Bortnowska i Stanisław Grygiel, „dochodzący”
(ze względu na pracę na Uniwersytecie) Władysław Stróżewski, dojeżdżający
co jakiś czas z Warszawy Bohdan Cywiński oraz Franciszek
Blajda – „człowiek orkiestra”: redaktor techniczny, menedżer,
archiwista. Niestety, Stróżewski figurował w stopce redakcyjnej jedynie
do roku 1969. Administracyjne władze UJ zachowały się bowiem
w jego przypadku tak samo jak kiedyś wobec Stanisława Stommy;
młody doktor habilitowany stanął przed wyborem: praca na
uczelni albo w „Znaku”. Po namyśle wspólnie uznano, że jego powołaniem
jest jednak filozofia i praca dydaktyczna ze studentami.