Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

58
ROZMOWA Z EWĄ SZUMAŃSKĄ
zapełniona przez stada zwierząt, które – niczym w jakiejś Arkadii –
pasły się obok siebie…
Czasem na pocztówkach
z Kenii widać żyrafy
pasące się obok lwów – to
nie są żadne fotomontaże,
tak naprawdę jest.
Jak w raju...
Tak... Czasem na pocztówkach z Kenii widać
żyrafy pasące się obok lwów – to nie są żadne
fotomontaże, tak naprawdę jest, było, przynajmniej
wtedy. Te zwierzęta: antylopy, zebry, żyrafy, doskonale wiedzą,
kiedy mogą się przechadzać przed nosem lwa, poznają to po jego ruchach.
W tej cudownej masie antylop, zebr, żyraf (wykonujących specjalne
szpagaty, by sięgnąć do wody) wjeżdżaliśmy w Kilimandżaro,
ale szczytu nie było widać. Panująca tam ogromna różnica temperatur
powoduje, że zaśnieżone szczyty gór znajdują się we mgłach, oparach,
dymach – wygląda to tak, jakby to był normalny horyzont przykryty
chmurami. W pewnym momencie – około dwunastej w południe –
zerwał się silny wiatr i nagle w tym upale wynurzyła się olbrzymia
czapa wiecznych śniegów Kilimandżaro, która jest świętą górą Masajów,
ma ważne miejsce w ich wierzeniach i zwyczajach. Byłam akurat
świeżo po przeczytaniu Śniegów Kilimandżaro Hemingwaya. Ukazanie
się tej świętej góry, zwierzęta przechadzające się obok nas niczym
w raju, rozedrgany upał i mój stan – byłam głodna, zmęczona, z podwyższoną
temperaturą – spowodowały, że zaczęłam płakać. Zawstydziłam
się wtedy, ale Sapieha powiedział mi, że łzy to naturalna reakcja
na odsłonięcie się tej góry, która ma jakieś tajemnicze niewyjaśnione
znaczenie. Wydawało mi się wtedy, że dobieram się do środka Afryki,
że jestem o krok od rozwiązania jakiejś tajemnicy…
Coś podobnego zdarzyło mi się w Meksyku w Palenke, mieście
Majów, które jest odsłonięte tylko w jednej piątej, resztę jeszcze pokrywa
dżungla. Kiedy zbliżaliśmy się do Palenke, był deszcz, gęsta
mgła, zza której wyłaniały się nieduże piramidy ze świątyniami na
szczycie. Spacer między piramidami i zielonymi wzniesieniami, które
kryły inne piramidy w tej dżungli, był też momentem olśnienia,
wyjścia poza siebie, poza swoje życie…
Inny moment, który zapadł mi niesłychanie mocno w pamięć:
staliśmy wtedy przez dwa tygodnie na redzie na Morzu Czerwonym