Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

48
ROZMOWA Z EWĄ SZUMAŃSKĄ
w jakim miejscu się znajduje. Zawsze jest to człowiek w momencie
stawania się, szukania…
Zatem w życie człowieka niejako wpisana jest podróż, a człowiek to
homo viator…
Tak, bo życie to podróż. W życiu są potrzebne te same cechy charakteru
co w podróży, na przykład odwaga. Jeśli jest wewnętrzna zgoda,
otwarcie na różne sprawy, które mogą się w życiu zjawiać, nie
należy bać się niebezpieczeństw – w ogromnej części wmówionych –
i nie należy się naprzód bać niebezpieczeństw prawdziwych. Nie
należy się bać kontaktu z ludźmi, w ogóle ludzi, chorób, zarazków,
niewygód… Nie poruszać się po świecie w otoczce własnych lęków...
Nie bać się trudnych sytuacji czy decyzji.
Jaki jest sens podróżowania?
Myślę, że dla każdego jest inny. Każdy stawia sobie inne cele, inne
pytania, szuka innych odpowiedzi. Czasami są to cele bardzo konkretne,
badawcze – chęć ogólnego oglądu świata, pozbierania tych
rozsypanych informacji w całość. Dla mnie sens podróżowania polega
na umiejętności zdziwienia, zdumiewania się i zachwytu. Człowiek,
dla którego wszystko jest normalne i który nie potrafi się dziwić,
jest bardzo ubogi.
Jaki był Pani sposób podróżowania?
Podróż dla mnie to nie jest wyjazd zorganizowany przez biuro podróży,
z przewodnikiem, rozkładem dnia, zapewnionymi posiłkami,
noclegami etc. W moim przekonaniu prawdziwa podróż to zupełnie
coś innego – to zawsze wielkie wyzwanie i wielka improwizacja. Moje
największe podróże przypadły na lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte.
Podróżowałam więc właściwie bez pieniędzy. Mój sposób polegał
na podróżowaniu na pokładach statków handlowych, które były
moją bazą. Byłam wpisywana na listę załogi, płaciłam tylko za utrzymanie…