Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

18
JANUSZ PONIEWIERSKI
sam też przywiązywał do „Znaku” wielką wagę, a pani Malewska
stanowiła dlań ogromny autorytet.
Zadaniem pisma – pisał do niej w roku 1971 – jest i pozostanie nadal nie
tylko podejmowanie pytań, nie tylko wytrwałe poszukiwanie wraz ze wszystkimi,
którzy szukają, ale także znajdowanie odpowiedzi. Chrześcijaństwo łączy
w sobie pokorę poszukiwań z pewnością wiary. (...) Życzę, aby miesięcznik
„Znak” zawsze trafnie odnajdywał swą dalszą drogę. Życzę dojrzałego świadectwa.
Życzę owocnego posługiwania.
W roku 1973 Hanna Malewska odeszła z redakcji z powodu
pogarszającego się stanu zdrowia i przekazała funkcję naczelnego
Bohdanowi Cywińskiemu, co nie obeszło się bez pewnych perturbacji.
Malewska bowiem była redaktorem „totalnym” – skałą, na której
mogła się oprzeć reszta redakcji. Cywiński tych zalet nie posiadał
– co gorsza, był z nich wszystkich najmłodszy i, jako redaktor, najmniej
doświadczony. To rodziło rozmaite napięcia i problemy.
Zdaje się, że i środowisko (to szersze: „Tygodnikowo”-wydawnicze)
przyjęło nowego redaktora naczelnego z oporami. Wydawało
się im, że jest za młody (rocznik 1939), poza tym pochodził z Warszawy,
a nie z Krakowa, był więc spoza tutejszych układów towarzyskich.
Ktoś wspomina nawet, że Malewska musiała w tę nominację
zaangażować cały swój autorytet. Niemniej Bohdan Cywiński był
już wtedy autorem świetnej – wręcz programowej – książki Rodowody
niepokornych (1971), której fragmenty ukazywały się wcześniej
na łamach miesięcznika. To ważny tytuł. Pisał Adam Michnik:
W barwnym i doskonale skonstruowanym fresku historycznym Bohdan
Cywiński nakreślił historyczne zaplecze spotkania „niepokornych” z lewicy laickiej
z „niepokornymi” chrześcijanami. (...) podjął wnikliwą i rzetelną próbę
wytłumaczenia wartości lewicy laickiej chrześcijanom i wartości chrześcijaństwa
– ludziom lewicy laickiej” (Kościół, lewica, dialog).
Pani Hania mogła mieć w związku z tym nadzieję, że jej następca
będzie pomostem pomiędzy katolickim „Znakiem” a lewicującą (i nieufną
wobec Kościoła) warszawską inteligencją. Że weźmie praktyczną
odpowiedzialność za to, co napisał:
Nie wahajmy się korzystać także i z tych tradycji, które wyrosły poza kręgiem
bezpośredniej inspiracji chrześcijańskiej, ale które w swych wartościach