Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

TEMATY I REFLEKSJE
nistyczne sugerują, jakoby Adam, pierwszy człowiek, był androginem.
Nie oznacza to, że był biseksualistą, hermafrodytą, w którym
występują niezależnie od siebie cechy męskie i żeńskie. Człowiek
androgin jest scalony, integralny, cały.
Mikołaj Bierdiajew uważał, że sam fakt istnienia płci stanowi o samotności
człowieka i pragnieniu wyjścia ku innemu. W opisie stworzenia
(„Gdy Bóg stworzył człowieka, na podobieństwo Boga stworzył
go; stworzył mężczyznę i niewiastę, pobłogosławił ich i nadał
im imię »człowiek« [adam, nie adamim – „ludzie”], wtedy gdy ich
stworzył”, Rdz 5, 1–2) najpierw mamy do czynienia ze stworzeniem
człowieka, dopiero później z rozróżnieniem na mężczyznę i kobietę.
Niektórzy Ojcowie Kościoła byli zdania, że płciowość pojawiła się
później, po grzechu pierworodnym. Czy w takim razie płeć można
uważać za karę? Przyjmując podział osoby ludzkiej na dwie płci jako
karę, wprowadza się tym samym niebezpieczny dualizm niechętny
cielesności (poglądy zbliżone do myśli średniowiecznych katarów).
Akt seksualny byłby dramatyczną próbą scalenia osobowości z góry
skazaną na niepowodzenie, ponieważ wewnętrzne rozbicie sięga samej
istoty osoby. Idąc za tą myślą, zbliżenie mężczyzny i kobiety jest
fatum, smutną koniecznością, która nie osiągnie (bo nie może) upragnionego
celu. Życie seksualne zdegradowane zostało do groteskowych
działań.
A może płeć jest znakiem konstrukcji człowieka, nie tylko tej psychosomatycznej,
ale także duchowej? Płeć jako tęsknota za Stwórcą,
za jednością? Męskość, kobiecość nie są przeszkodą w drodze do Boga,
ale nieustannym wołaniem. Ciało modli się przez to, że jest.
Wybieram teologię ciała, która w erotyce widzi wzajemne oddanie
się, obdarowanie sobą, aby za-istnieć. Wejść w życie kochanego,
dać swoje życie. Oto ciało moje, oto ciało twoje. Ciało, które za
ciebie będzie wydane. Ciało z ciała. Moje ciało jako twój dom i twoje
jako moje schronienie. Poznanie przez miłość jako zakotwiczenie
w sobie.
Pragnienie jedności, w której ja i ty zamieniają się w my. Ja i ty
to my, gdzie my zawiera w sobie ciebie i mnie jako siebie. Nie rozpływam
się w tobie, nie zanikam. Nie tracę swego życia, nie rezygnuję
ze swego istnienia. My to ja i ty wzbogaceni o siebie. To nowa
109