Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

PO PIELGRZYMCE
Henryk Woźniakowski
Benedykt XVI, wzywając nas, byśmy „trwali mocni w wierze”, nie
ograniczył się do samego wezwania, nie pozostawił nas z cisnącym się
na usta pytaniem: „ale jak mamy to robić?”. Dostaliśmy od niego wiele
precyzyjnych i zadziwiająco konkretnych wskazań, wyrażonych cytatami
z Pisma Świętego albo i komentarzem Papieża, często odwołującym
się nawet do aktualnych polskich problemów. Moim zdaniem, kulminacją
odpowiedzi na pytanie, co winniśmy czynić, by trwać mocni w wierze,
były oba kazania krakowskie. Dom waszego życia budujcie na skale
– to znaczy na Chrystusie będącym miłością najwyższą, bo ukrzyżowaną
i odrzuconą, budujcie go mądrze, z Piotrem i wspólnotą Kościoła, bądźcie
świadomi, że pojawią się trudności, ale nie traćcie nadziei, bo jeśli „domostwo”
waszego życia będzie dobrze utwierdzone, na pewno nie runie.
Tak Papież mówił do młodych. A nazajutrz, w święto Wniebowstąpienia,
wzywał: „Proszę was, byście stojąc na ziemi, wpatrywali się w niebo”,
a zatem – abyście czynili dzieła miłosierdzia, solidarności i sprawiedliwości,
abyście dzielili się skarbem wiary.
„Jesteśmy wezwani, by stojąc na ziemi, wpatrywać się w niebo” –
w tych słowach zawiera się odpowiedź autora encykliki o Bogu, który
jest miłością, na pytanie o to, jak mamy trwać mocni w wierze. Tutaj, na
ziemi, jesteśmy postawieni przez Boga, tu jesteśmy zakorzenieni i tu mamy
tworzyć dobro na wszelkich polach naszego działania. Ale sens tych działań
– a więc naszego życia – osiągniemy jedynie wówczas, gdy nie zapomnimy
o niebie. Wcześniej, na Jasnej Górze, padły podobne słowa:
„Wiara jest obecna nie tylko w nastrojach i przeżyciach religijnych, ale
przede wszystkim [podkr. moje] w myśleniu i w działaniu, w codziennej
pracy, w zmaganiu się ze sobą…”.
Po tych kulminacyjnych rozważaniach nastąpił dramatyczny epilog
w Auschwitz. Jeśli z tamtej ziemi popiołów – zdawał się mówić Papież –
spoglądamy w niebo, widzimy pustkę. „Gdzie był Bóg w tamtych
dniach?... Dlaczego śpisz, Panie?”. Ale nie są to pytania bez odpowiedzi.
Bóg był w ginących, w Edycie Stein, w Maksymilianie Kolbe, a przede
wszystkim w narodzie żydowskim, którego unicestwienie miało być równoznaczne
z zabiciem Boga. Jeśli mamy, stojąc na ziemi, wpatrywać się
w niebo – dopowiadam papieską myśl – nie możemy zapomnieć, ominąć
czy wziąć w nawias tego doświadczenia radykalnego zła, jakim był
i jest Auschwitz. Jeśli więc stojąc na tamtej, skalanej radykalnym złem
ziemi, będziemy umieli zapuścić nasze spojrzenie w niebo i dostrzeżemy
10