Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

50
ROZMOWA Z EWĄ SZUMAŃSKĄ
zaczyna się zupełnie inny kawałek życia. Morze to były odkrycia
geograficzne. Świat był zawsze poznawany poprzez morza. Morze
jest ucieleśnieniem tych tęsknot, marzeń człowieka o przekraczaniu
nieznanych granic.
Jak poruszała się Pani po nieznanym kraju?
Jeździłam zawsze sama, samotność w podróży jest czymś bardzo
dobrym, dlatego że człowiek jest całkowicie niezależny. Improwizowałam.
Bardzo dużo zależało od ludzi, od nawiązania kontaktu, od
tego, czy zaoferują jakiś nocleg, ale spędzałam czasem noce i pod
gołym niebem, i w jakiejś ciężarówce. Po prostu trzeba było założyć,
że wszystko jest możliwe! Zwykle jeździłam miejscowymi środkami
transportu, ale raz na przykład zdarzyło mi się lecieć prywatnym
samolotem z kimś, kogo akurat poznałam. Do środka Konga doleciałam
rozlatującym się samolocikiem, który miał dziury w pokładzie...
Oprócz mnie, pilota, dwóch małp, psiaków i ptactwa domowego
w tym samolocie znajdowały się bele materiałów, które dostarczano
do różnych sklepików i targowisk. Lecieliśmy nad
deszczowymi lasami Konga przez sześć godzin. Pilot – zabawny Francuzik,
jak z kartonu wycięty – cały czas bawił mnie rozmową, jak
takie stare samoloty się rozpadają, znikają w tych lasach i nikt ich
nie znajduje.
W swoich książkach często pisze Pani o misjonarzach – np. o ojcu Janie
Kantym, père Louisie… Czym w Pani podróżach były kontakty
z misjami?
Kontakty z misjonarzami były zupełnie osobnym rozdziałem w moich
włóczęgach po świecie. Już podczas mojej pierwszej wyprawy do
Afryki w 1961 roku zorientowałam się, że misje są miejscem, gdzie
człowiek nie tylko zostanie przyjęty z otwartymi ramionami, prześpi
się we względnie możliwych warunkach, gdzie będzie miał pod dostatkiem
przegotowanej wody, a w razie choroby lekarstwo, ale
przede wszystkim, gdzie się dowie szalenie ważnych rzeczy na temat
danego kraju. Misjonarze zagubieni w tych buszach – żyjący czasem