Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

132
HALINA BORTNOWSKA
presją, do której u niego nie nawykliśmy. Dodał – czy też w tym
tekście w przeciwieństwie do polskiego tłumaczenia miał – od początku
– hebrajskie słowo Szoah, Zagłada.
To w tym słowie i cytowanych tekstach psalmów znalazłam oparcie,
bo najpierw chciałam traktować swoją wirtualną obecność w dobrze
znanym miejscu jako wspólne trwanie w konfrontacji z doświadczeniem,
ze świadomością, że wszystko jest możliwe. Tu
rzeczywistość utraciła dno. My na jej skraju coś mówimy, chwytamy
się siebie nawzajem i świadków nadziei, ludzi dobrych, tych sprawiedliwych,
lecz wątłych w obliczu tego, co miażdży.
*
Ludzie sterujący mediami wierzą, że do wszystkiego potrzebne są
komentarze. Prędko! Już! Chyba tym razem za bardzo starałam się
ich przypilaniu sprostać. (Przepraszam tych, którym zamiast pomóc
przeszkadzałam). Ale jeśli teraz ktoś to czyta, niech wie: nie wyrażam
skruchy za napisanie tego tekstu. Wraz z momentem, który domagał
się uszanowania i ciszy, niestety znika spora cząstka szansy na
wymianę myśli, na snucie jej dalej. Przez kilka dni napływają głosy
innych, a potem brak bodźców, tych zewnętrznych, a wewnętrzne
też słabną. Te znakowe notatki to moja trybuna przedłużania aktualności
niektórych spraw. Spotykamy się o różnych godzinach, by jeszcze
raz pomyśleć. Jak nad blogiem, sieciowym dziennikiem pokładowym.
Chciałabym, aby Benedykt XVI podzielił się – kiedyś może? –
swoimi aktualnymi myślami znad tablic w Birkenau. Gdyby – jak
jego poprzednik – miał naturę poety, stałoby się to na pewno. A może
i on jednak pisze swoje „różne godziny”?
*
W moim odczuciu konfrontacja z obozem zagłady to konfrontacja
z cierpieniem niezrozumiałym, tym, które spadło na człowieka,
jak spada straszliwa choroba: ani z jego winy, ani z racji zasługi.
Oczywiście w obozie byli skazani za opór, jaki usiłowali stawiać, czy
za życie poświęcone prawdzie i miłości. Ci ludzie płacili za dobro
najwyższą cenę. Ale wiemy też, że ofiarami byli, może przede wszyst-