Nr 614-615, lipiec-sierpień 2006 - Znak

ROZMOWA Z EWĄ SZUMAŃSKĄ
Co zafascynowało Panią w Afryce?
Afryka mnie przyjęła, otworzyła się, a ja otworzyłam się na nią. Między
nami odezwało się jakieś nieznane pokrewieństwo. W moich
wspomnieniach Afryka jest zawsze uśmiechnięta, pełna kipiącej radości
życia.
Pełna tańca i muzyki...
W Afryce są na przykład tzw. cabarets, kawiarnie, w których posłuchać
można miejscowej muzyki. Ludzie przechodzący obok tych lokali
już się ruszają, podrygują. A poza tym ciągle polują na okazję do
śmiania się, ucieszenia, wykpienia czegoś w sposób szyderczy lub
przyjazny. W tej strasznej biedzie szukają okazji, by móc się czymś
ucieszyć – jak dzieci… Miałam okazję być w szpitalu założonym przez
sławnego Oswalda Madeckiego w Abeokucie w Nigerii. Leczyli się
w nim ludzie z dżungli, przede wszystkim najbiedniejsi, którzy zwykle
stronią od medycyny i nie chcą się leczyć w dużych miejskich
szpitalach. Posługaczami i noszowymi byli tam trędowaci w lżejszym
stadium choroby. Ileż tam było radości, śmiechu… Afrykanie potrafią
nawet w koszmarnych sytuacjach bronić się tą radością życia, która
przebija się przez biedę, upokorzenia, rozpacz.
A w tej chwili?
Afryka w tej chwili umiera na AIDS: nie może się leczyć, bo nie ma
pieniędzy. Umiera z głodu. Sahara ciągle się powiększa, posuwa się
na południe i zasypuje coraz większe tereny… Ten kontynent jest
skazany na unicestwienie – w dzisiejszym świecie, który jest zainteresowany
tylko sukcesem i zarobkiem…
W Skrwawionych wzgórzach Afryki napisała Pani: „ilekroć jest mi za
dobrze i popadam w egzaltację, Afryka pokazuje swoją drugą twarz
i daje mi po łapach”.
Afryka potrafi również przerazić. To, co zdarzyło się w Burundi
i Rwandzie, wstrząsnęło światem. Ze wzgórz schodzili Tutsi, cho-
62