“Zoals een goed ambtenaar betaamt” Liber Amicorum - CAOP

tot het eerdergenoemde ROP-advies. Er is op zijn zachtst gezegd
geen eensluidende opvatting;
- Het ambtelijk ontslagrecht is inefficiënt en heeft geen enkele
aantrekkelijkheid voor de jonge ambtenaren die de overheid
nodig heeft. Dit argument wordt onder andere aangedragen
door Ina Sjerps.
- Ambtenaren worden methet ontslagrecht beter behandeld dan
andere werknemers. Dit jaloezieargument lijkt de voornaamste
drijfveer voor Koser Kaya.
- Tenslotte is er nog het motief dat mij aanspreekt: tegenover een
machtige werkgever die in deze rol regelmatig zijn wetgeverspositie
misbruikt, wordt bescherming gezocht. Wordt het overheidspersoneel
beter beschermd door het normale arbeidsrecht
of door een aparte rechtsverhouding?
Bij de tegenstanders zijn er uiteraard tegenovergestelde argumenten
- De vrees voor materiële verslechteringen leeft nog bij sommige
werknemers.
- Het (terechte) wantrouwen van het optreden van de overheid
ten opzichte van zijn werknemers. Dit kwam sterk naar voren
in de discussie over het ROP-advies.
- De principiële stellingname dat de bijzondere positie van de
overheidswerkgever een aparte rechtsverhouding vereist. Dit
was volgens mij ook de motivatie van Ter Horst, maar ook
Niessen volgt deze benadering, wel vertaald naar de noodzaak
om individuele ambtenaren bescherming te bieden tegen het
optreden van de overheid of politieke ambtsdragers.
Ik heb wel behoefte om de overwegingen bij het argument dat mij
aanspreekt, nog wat verder uiteen te zetten. Om dat te kunnen
doen, toch maar even de vraag: waarom hebben we eigenlijk een
aparte ambtelijke rechtspositie? Ons ambtenaarschap hoort bij
het napoleontische staatsbeeld. De staat heeft dienaren nodig die
in feite een verlengstuk zijn van de staat. Geen werknemers, maar
ambtenaren die behoren tot de staat (niet de overeenkomst bindt,
maar de eenzijdige aanstelling). In Zuid-Europese landen is het
model van de voor het leven benoemde ambtenaar als verlengstuk
van de staat, nog heel levend maar in Noord-Europa wordt daar
veel genuanceerder over gedacht.
151