“Zoals een goed ambtenaar betaamt” Liber Amicorum - CAOP

De oorzaak was dat BZK en VSO een gemeenschappelijk belang
hadden om het ordentelijk overleg met de centrales van overheidspersoneel
niet te laten plaatsvinden.
Een tweede voorbeeld is de eerdergenoemde Wet normering topinkomens.
Wetgeving die geheel indruist tegen het principe van
vrije onderhandeling. Als de overheid topinkomens aan banden
wil leggen, is de ordentelijke weg: overleg met werkgevers en
werknemers in de betrokken sectoren. De VSO houdt zich afzijdig
en opnieuw ontwikkelt zich een spel waarbij ordentelijk overleg
feitelijk niet mogelijk is.
Deze gang van zaken legt de bijl aan de wortels van het overlegstelsel.
En vraagt om een institutionele oplossing. Overigens, ter voorkoming
van misverstanden, er komen ook heel goede dingen voort
uit samenwerking van BZK, centrales en VSO op centraal niveau.
Het beste voorbeeld is het recente rapport ‘De grote uittocht’.
Over een mogelijke oplossing voor het falen van het centraal overleg
heeft professor Loe Sprengers nog niet zo lang geleden een rapport
opgesteld. Daarin maakt hij duidelijk dat overleg op centraal
niveau eigenlijk vier functies heeft:
- platformfunctie voor dialoog tussen de VSO en de
samenwerkende centrales (SCO);
- overlegorgaan met de minister van Binnenlandse Zaken
over specifieke aangelegenheden die het overheidspersoneel
betreffen;
- adviesorgaan voor het kabinet;
- overlegorgaan voor werkgever en werknemers over de pensioenregeling.
Als je de huidige structuur loslaat, in feite de ROP opheft, is voor
ieder van die functies een oplossing denkbaar:
- ontmoeting tussen organisaties van werkgevers (VSO) en werknemers
(SCO) op centraal niveau: het CAOP is daar een platform
voor. Dankzij de meerjarenagenda van het CAOP, de ROP en de
leerstoelen is daar nu in feite een vorm voor gevonden;
- overleg over de pensioenregeling (de pensioen-cao voor overheid
en onderwijs): de Pensioenkamer fungeert daarvoor goed
en kan worden verzelfstandigd;
155