Mozley: A Treatise on the Augustinian Doctrine of

366
Note XL
reserves, however, the liberty to except the Virgin Mary
from this general assertion : De qua, propter honorem
Domini, nullam prorsus, cum de peccatis agitur, haberi
volo qusestionem.
4. To assert that there have been persons in this life
who have attained to the sinless state, though an error, is
an error as to a fact rather than a doctrine, and a venial
one. Quinetiam si nemo est aut fuit, aut erit, quod
magis credo, tali puritate perfectus ; et tamen esse aut
fuisse aut fore defenditur et putatur, non multum erratur,
nee perniciose cum quadam quisque benevolentia fallitur :
si tamen qui hoc putat seipsum talem esse non putet, nisi
revera ac liquido talem se esse perspexerit. De Spir. et
Lit. n. 3. Utrum in hoc seculo fuerit, vel sit, vel possit
esse aliquis ita juste vivens, ut nullum habeat omnino
peccatum, potest esse aliqua quaestio inter veros piosque
Christianos. Posse tamen esse certe post hanc vitam quisquis
ambigit desipit. Sed ego nee de ista vita volo contendere.
Quanquam enim mihi non videatur aliter
intelligendum quod scriptum est, "Non justificabitur in
conspectu tuo omnis vivens," et siqua similia: utinam
tamen possit ostendi hsec testimonia melius aliter intelligi.
De Nat. et Grat. n. 70.
5. Augustine thinks that the subjection of mankind to
the law of sin works mysteriously in the Divine scheme
for good.
Idcirco etiam sanctos et tideles suos in aliqui-
bus vitiis tardius sanat, ut in his eos minus, quam implendse
ex omni parte justitise sufficit, delectet bonum. . . . Nee
in eo ipso vult nos damnabiles esse sed humiles. De Pecc.
Merit, et Remiss. 1. 2. n. 33. This very imperfection is
in a sense, he thinks, as leading to humility, part of the
perfection of human virtue. Ex hoc facturn est, virtutem
quse nunc est in homine justo, perfectam hactenus nominari,
ut ad ejus perfectionem pertineat etiam ipsius imperfectionis
et in veritate cognitio, et in humilitate confessio.
Tune enim est secundum hanc infirmitatem pro suo modulo
perfecta ista parva justitia, quando etiam quid
sibi desit
intelligit. Ideoque Apostolus et imperfectum et perfectum
se dicit. Contra Duas, 1. Ep. 3. n. 19. Deserit