Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 11
Ik werk aan een brief. Om mijn groepstherapie af te kunnen sluiten,
moet ik een brief aan het slachtoffer schrijven, waarin ik de verantwoordelijkheid
voor mijn daad op me neem en uiting geef aan mijn
spijt en berouw. Deze brief wordt niet verzonden – ze zeggen dat het
niet eerlijk zou zijn om het slachtoffer dat aan te doen. Oude koeien
en zo. Maar we moeten hem wel schrijven.
Tot dusver heb ik twee woorden op papier staan: Lieve Rachel.
Ze heet natuurlijk niet echt Rachel, want in groepstherapie wordt
dat soort dingen geheimgehouden. Waar het op neerkomt, is dat ik
na een halfjaar therapie tot twee woorden kom, waarvan er eentje een
leugen is.
Toch heb ik vanavond het gevoel dat ik wat verder kan komen met
mijn brief. Vanavond voel ik voor het eerst hoe het is om slachtoffer te
zijn.
Ik wilde vluchten. Daar heb ik over gedacht. Probeerde het uit in
mijn hoofd. Zag niet in hoe het mogelijk was. Vluchten is, in deze tijd
na 11 september waarin Big Brother je voortdurend in de gaten houdt,
een probleem geworden. Je moet je overal voor identificeren – voor de
trein, voor het vliegtuig – en een auto heb ik niet. De grens van Massa -
chusetts lopend overgaan zie ik niet echt zitten.
Bovendien heb ik niet voldoende geld om een succesvolle verdwijningsact
te kunnen realiseren. Ik heb zelf moeten betalen voor de leugentests
en de groepstherapie, om nog maar te zwijgen over de honderd
dollar die ik wekelijks aan Jerry stuur. Hij noemt het terugbetaling. Ik
noem het de garantie dat hij me niet hier, in Zuid-Boston, komt halen
en al mijn botten breekt.
Dus al met al staat er niet zo bijster veel op mijn bankrekening.
Wat kan ik anders dan, na afloop van de groepstherapie, gewoon
weer naar huis teruggaan?
Iets van een halfuur later staat Colleen bij me op de stoep.
‘Mag ik binnenkomen?’ vraagt mijn reclasseringsambtenaar, beleefd
maar op een toon die geen tegenspraak duldt. Ze heeft haar rode haar
in een punkkapsel, maar dat doet niets af aan haar ernstige gezicht.
106