Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

En Jason... Hoe zou hij ooit afscheid moeten nemen van zijn dochter?
En erger nog: wat zou er van haar terechtkomen? Eerst haar moeder
weg, en dan wordt ze ook nog weggesleurd bij de enige vader die
ze ooit had gekend... Papa, papa, papa...
Hij moest nadenken. Opschieten.
Sandy was zwanger.
Hij moest iets doen.
Hij kon niet bij zijn computer. Kon Ethan Hastings niet om uitleg
vragen. Vluchten kon hij ook niet. Wat moest hij doen? Wat kon hij
doen?
Om drie minuten over twee schoot hem iets te binnen. Het was het
enige en het laatste wat hij zou kunnen doen.
Maar daarvoor zou hij zijn dochter, die boven lag te slapen, alleen
moeten laten. Dat had hij in vier jaar nog nooit gedaan. Stel dat ze
wakker zou worden? Stel dat ze zou ontdekken dat ze weer alleen thuis
was, en dat ze het hysterisch op een krijsen zou zetten?
Of stel dat er iemand was die het huis in de gaten hield, die afwachtte
tot Jason zijn eerste fout zou maken zodat hij dan razendsnel
naar binnen zou kunnen gaan om Ree te ontvoeren? Zij wist meer van
wat er die woensdagnacht was gebeurd. D.D. was ervan overtuigd, en
hijzelf ook. Als iemand Sandy had ontvoerd, en als diegene wist dat
Ree daar getuige van was geweest...
D.D. had hem bezworen dat de politie zijn huis in de gaten hield.
Was dat een belofte of een dreigement? Hij kon alleen maar hopen dat
het een beetje van allebei was.
Jason ging naar boven en trok een zwarte spijkerbroek en een zwarte
trui aan. Hij bleef even staan voor de deur van Rees kamer en luisterde
aandachtig. Toen hij helemaal niets hoorde en die stilte hem
bang maakte, voelde hij zich gedwongen om de deur op een kiertje
open te doen om zichzelf ervan te overtuigen dat zijn vierjarige dochtertje
nog leefde en in haar bedje lag.
Ze sliep op haar zij, met haar arm over haar gezicht geslagen. Mr.
Smith lag in het holletje van haar knieën.
Op dat moment moest Jason ineens weer denken aan het moment
waarop hij haar de wereld binnen had zien glijden. Een klein, rimpelig
lijfje. Zoals ze met haar knuistjes had gezwaaid. De gerimpelde lipjes van
haar krijsende mondje. En zoals hij op datzelfde moment totaal hoteldebotel
stapelgek op haar was geworden. Zijn dochter. Zijn wonder.
236