Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

jasje om snel zijn wapen te kunnen trekken. ‘Zou je misschien achter
die deur vandaan willen komen?’ vroeg Miller kalm. ‘Zodat we elkaar
kunnen zien wanneer we met elkaar praten?’
‘Ik kijk naar uw gezicht,’ zei de pedofiel angstig. ‘En ik probeer te
praten. Vito heeft me verlinkt – hij heeft de jongens verteld dat ik een
geregistreerde zedendelinquent ben. En dat zit ze niet lekker, dat weet
ik. Types zoals die kerels daar worden niet geacht om te gaan met watjes
zoals ik. Ik ben er geweest, dat weet ik zeker.’
‘Heeft iemand een specifieke dreiging geuit?’ vroeg D.D. Ze deed
haar uiterste best om even kalm en beheerst te klinken als Miller. Ze
stond een halve meter achter haar collega, en ook zij had haar hand in
de onmiddellijke nabijheid van de kolf van haar Glock .40.
‘Een specifieke dreiging?’ Het kind klonk nog angstiger. ‘Zoiets
hoef je niet uit te spreken. Ik heb ze horen fluisteren. Ik weet wat ze
van plan zijn. Dankzij die mannetjes van u denkt iedereen dat ik die
vrouw heb vermoord.’ Nu kwam hij eindelijk achter de deur vandaan.
Hij droeg versleten kleren en toonde zijn beide lege handen. Toen
wees hij met een fel gebaar op Miller. ‘Het is jullie schuld dat ik in deze
situatie zit,’ zei hij tegen hem. ‘Jullie moeten me helpen. Dat zijn jullie
mij verschuldigd.’
‘Ik stel voor om daarover te praten.’ Nu pas deed Miller een stapje
naar voren. Met zijn voet schopte hij de deur wat verder open, waarna
hij Aidan met zachte dwang naar achteren duwde. De jongen leek zich
er in het geheel niet van bewust dat de beide rechercheurs hem wantrouwden.
In plaats daarvan draaide hij zich om en ging hen voor, de
gang door naar de achterzijde van het huis, waar hij, zoals ze gehoord
hadden, twee kamers huurde.
De ruimte was klein. Keukenblok, bankje met een bloemmotief en
een televisie uit het jaar nul. D.D. vermoedde dat de hospita, mevrouw
April Houlihan, verantwoordelijk was voor de inrichting, want ze kon
zich van een jongen van twintig niet voorstellen dat hij zo dol zou zijn
op gehaakte kleedjes. Aidan ging niet zitten, maar vatte post bij het
keukenblok. Om zijn linkerpols had hij een groen elastiekje dat hij
voortdurend uitrekte en terug liet springen.
‘Wie zijn die jongens en wat hebben ze tegen je gezegd?’ vroeg ze
nu, terwijl ze de huid van zijn pols steeds roder zag worden en ze zich
afvroeg waarom hij niet leek te merken dat het pijn deed.
‘Ik zeg verder niets meer,’ verklaarde Aidan. ‘Hoe meer ik jullie ver-
178