Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

zich ervan verzekerd dat hij haar in het hiernamaals zou vergezellen.
Joyce had het letsel aan haar nieren overleefd. Haar man, Pat, van
wie het gezicht er grotendeels af was geschoten, was minder fortuinlijk.
Zo op het eerste gezicht leek het D.D. een normale keuken – geen
sporen van manisch of compulsief schoonmaakgedrag. Gewoon een
plek waar een moeder haar kind te eten had gegeven, en waar de borden
met restjes macaroni nog in de gootsteen stonden.
D.D. richtte haar aandacht op de zwartleren tas op het aanrecht.
Zonder iets te zeggen reikte Miller haar een setje latex handschoenen
aan. Ze knikte bij wijze van bedankje en bekeek de inhoud.
Als eerste was Sandra Jones’ mobiele telefoon aan de beurt. De
echtgenoot had niet te kennen gegeven dat hij er iets op tegen had dat
de telefoon onderzocht werd, dus ze konden zich erop uitleven. Ze bekeek
de sms’jes en de overzichten van de gesprekken. Het nummer dat
het vaakst was gebeld, was ‘thuis.’ Een moeder die naar huis belt om te
controleren of alles goed is met haar dochter, vermoedde ze. Het op
een na vaakst gebelde nummer was ‘Jason mobiel.’ Een echtgenote die
haar man belt om te vragen of alles goed met hem is, nam D.D. aan.
Ze had een pincode nodig om de berichten af te kunnen luisteren,
maar daar maakte ze zich vooralsnog niet druk om. Miller kon contact
opnemen met het telefoonbedrijf en de boodschappen plus de lijst van
gesprekken opvragen. Telefoonbedrijven bewaarden kopieën van alle
sms’jes en berichten, ook die gewist waren, en dat was handig voor lieden
zoals zij – die van nature nieuwsgierig waren. Wat Miller ook
moest doen, was de provider laten uitzoeken welke zendmasten bij
Sandra’s laatste gesprekken in actie waren gekomen om te kunnen bepalen
waar ze op die momenten was geweest.
De rest van de inhoud van haar tas leverde drie verschillende lippen -
stiften – drie tinten roze – op, en verder twee pennen, een nagelvijl,
een mueslireep, een zwart haarelastiek, een leesbril, een portemonnee
met tweeënveertig dollar in contanten, een geldig rijbewijs, twee pinpassen,
drie pasjes van supermarktketens en een pasje van een boekhandel.
Het laatste wat D.D. uit de tas viste, was een notitieboekje met
lijstjes van boodschappen die nodig waren, dingen die gedaan moesten
worden en afspraken. D.D. legde het boekje opzij als iets wat dringend
nader onderzoek behoefde, en Miller knikte.
Naast de tas lag een sleutelbos met autosleutels. Ze pakte hem op en
keek Miller vragend aan.
27